Hoe één ambtenaar van de gemeente mij tot waanzin drijft
Ken je dat? Dat je bij de gemeente iets voor elkaar wilt krijgen en ze liggen om onverklaarbare redenen dwars. Je zou er toch jeuk van krijgen?
Het zit namelijk zo: mijn tuin is formaat postzegel en toen ik het huis ooit van mijn schoonouders kocht stond er nog geen schutting omheen. Zij waren destijds de eerste bewoners en hebben de planten die er nu nog steeds staan zelf in de grond gezet. Zij en ik wisten wel dat die op grond van de gemeente stonden, maar die had geen tijd of zin om dat stukje groen te onderhouden, dus deed mijn schoonmoeder dat. En later, toen mijn man en ik het huis overnamen, hield ik het bij, want anders zou het vol brandnetels staan en dat is geen gezicht.
Een paar jaar geleden riep de gemeente Haarlem haar bewoners die op ‘oneigenlijke wijze gebruik maakten van gemeentegrond’ via Facebook op om zich bij hen te melden, omdat je dat kleine stukje groen dan alsnog kon aankopen en dus legaal eigenaar werd van een strookje dat je al jaren min of meer illegaal bijhield. Nou, daar had ik wel oren naar en dus schreef ik braaf een brief.
Tot mijn grote schrik kwam er een boze ambtenaar langs die mij sommeerde om met mijn vingers van het groen af te blijven en bovendien zei dat ik de tien stoeptegels die al sinds 1976 naast mijn huis lagen op straffe van een dwangsom weg moest halen. Niks stukkie groen kopen dus.
Verbaasd wees ik hem op de Facebookoproep waarin de Haarlemse burger dat stukje juist zou mogen aankopen. Maar de ambtenaar bleek onverbiddelijk. Ik mag het niet kopen want, zegt hij, ik zit te dicht op het pad dat achter mijn huis loopt. Maar als ik mijn hond uitlaat zie ik overal piketpaaltjes in de grond staan waar huiseigenaren die aan datzelfde pad wonen blijkbaar wel dat kleine stukje grond mochten aankopen. Zelfs de eigenaar van een woning die op vijftig meter van de mijne ligt, met exact dezelfde situatie, mocht tot aankoop overgaan en trok zo tien vierkante meter bij zijn achtertuin. Want daar hebben we het over hè. Het is niet zo dat ik dan opeens een tuin zou hebben zoals rond Paleis Soestdijk.
Je reinste willekeur wat mij betreft, want bij navraag bij de gemeente waarom de een wel en de ander niet mag aankopen blijft het oorverdovend stil. Bovendien blijkt dat er maar één ambtenaar verantwoordelijk is voor dit beleid. Super-irritant vind ik het en het riekt aan alle kanten naar iets wat niet klopt. En daarom weet ik niet wat ik erger vind: dat ik dat kleine stukje groen niet mag kopen of dat ik het gevoel heb dat die ambtenaar van de gemeente mij een enorme loer draait. Je zou er toch jeuk van krijgen?
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
