Hoe bepaal je wanneer er een einde moet zijn?
Zestien jaar was ze mijn vriendinnetje. Altijd bij me, in vreugde en verdriet. Veel mensen vinden dat ze ‘maar een kat’ was, maar ik zal haar zo missen.
Het einde van mijn kleine katje Sam is in zicht. Ik kan er niet meer aan ontkomen, ze wordt iedere dag slechter. Maar hoe bepaal je wanneer er een einde moet zijn? Ik wil niet dat het een lijdensweg wordt, maar een beslissing nemen is zo moeilijk.
Ze eet nog amper, verzorgt zich niet meer en loopt wankelend. Maar ze kan ook nog heerlijk liggen spinnen op haar plekje op de bank of bij mij op schoot. Eten doet ze bijna niet meer, maar een stukje kip gaat er nog wel in.
Ze is al een jaar of zestien bij ons in huis. Piepklein was ze als kitten, pas vijf weken oud. Veel te jong, maar de familie waarbij ze geboren was wilde van haar af. Toen ze bij ons kwam waren alle kinderen nog thuis en waren er altijd wel vriendjes of vriendinnetjes. Een huis vol, en dat vond ze best. Later kwam er nog een kitten bij, en nog een paar jaar later een teckel. Die hond vond ze in het begin niet echt leuk: veel te wild en te lomp. Uiteindelijk wende ze er wel aan en na een tijdje lagen ze gezellig naast elkaar op bed te slapen.
Zestien jaar lang was ze mijn vriendinnetje. Was ze bij me in blijheid en in verdriet. Samen aten we paprikachips, onze favoriete snack. Als ik de kraan aanzette zat ze er meteen bij want nergens kon ze lekkerder drinken dan uit de kraan. Lag ze ’s avonds op de vensterbank te slapen, dan hoorde je haar aan de ander kant van de kamer al luid en tevreden snorren. Dat ze m’n vloer compleet vernield heeft omdat ze liever naast dan in de kattenbak plaste, dat vergeef ik haar met liefde. Ze was vooral dol op mijn jongste zoon. Als hij thuis was hoefde ik Sammie niet te zoeken. Dan lag ze steevast bij hem op bed.
Kleine lieve Sam, je was helemaal op. Gelukkig sliep je vanzelf in, een paar uurtjes voor onze afspraak met de dierenarts. Heel rustig, naast Rob op de bank. Ik ben blij dat het zo gegaan is, dat ik je niet meer naar de dierenarts heb hoeven brengen. Veel mensen vinden dat je ‘maar een kat’ was, maar ik hield van jou en zal je vreselijk missen.
