Franska.nl

 

 

‘Opvoeden is doorgeven wat je zelf hebt meegekregen, zeggen ze weleens. Ik ben bang dat dat zo is. Net zoals ik bang ben dat er dingen zijn die ik van huis uit juist niet heb meegekregen en daarom ook niet aan mijn dochtertje kan doorgeven. Net als mijn moeder ben ook ik alleenstaande moeder van een dochter. En net als mijn moeder doe ook ik mijn best om er wat van te maken.

 

Toen ik zwanger was en besloot om mijn kindje te houden – ook al zou dat zonder de steun van een vader zijn – maakte ik een afspraak met een levenscoach. Ik wilde dolgraag inzicht in hoe ik mijn kind zo goed mogelijk op weg zou kunnen helpen in het leven. We begonnen, heel begrijpelijk, met de verhouding tussen mij en mijn moeder. Die was goed, vond ik altijd, maar toen die onder een vergrootglas werd gelegd zag ik ook wel wat krasjes. Het leek mijn coach een goed idee om mijn moeder een paar keer mee te vragen. Hoewel ze schrok van het idee, deed ze het wel. Ongelofelijk dapper vond ik dat, want er werden gaandeweg dingen blootgelegd die soms best pijnlijk waren.

 

Knuffelen, dat vond mijn moeder bijvoorbeeld best een dingetje. Omdat zij van huis uit meekreeg dat ‘dat kleffe gedoe’ nergens toe diende. Ze was ook nooit zo van samen lol maken. Want waar zij vandaan komt sloeg jolijt maar al te makkelijk om in een grimmige sfeer, dus was het beter om het niet ‘uit de hand te laten lopen’. En zo waren er nog wat dingen. Voor mijn moeder niet een-twee-drie te veranderen, maar dat was de insteek ook niet. We zouden al stappen zetten als ik deze struikelblokken uit de weg zou kunnen ruimen voor míjn kindje straks.

 

Mijn dochter is inmiddels twee. Mijn moeder speelt een grote rol in haar opvoeding. Ze past soms drie dagen per week op zodat ik mijn werk kan blijven doen. Soms is het moeilijk om oude patronen te doorbreken, zowel voor haar als voor mij. Maar knuffelen doen we inmiddels allebei als de beste. Soms vragen we ons weleens af of we niet doorslaan hierin. En hoewel we niet op de tafel staan te dansen wordt er echt wel regelmatig gelachen.

 

Ik ben mijn moeder eeuwig dankbaar dat ze niet te benauwd was om naar zichzelf te durven kijken toen ik dat van haar vroeg. Daardoor breng ik het er niet alleen best goed van af als moeder, maar zij ook als oma. Daarbij is onze band ook veel hechter geworden en ook dat is een groot geluk.’

 

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.