Franska.nl

Maar we kunnen er vandaag toch niet omheen? Een dikke vette tegenslag was het voor Theresa en haar kornuiten. Ze doen er al tweeënhalf jaar over om de Britten op een galante manier uitgeleide te doen uit de EU. En dat is niet simpel. (En dat is zachtjes uitgedrukt, dat weten we allemaal.)

Ik moest gisteren een beetje gniffelen om de speaker, de man die de parlementariërs als een soort oermens tot de orde riep bij de stemming. ’Order! Order.’  Maar verder was er weinig lachwekkends aan.

Zag je premier May staan? Ze is fors verslagen, zelfs (veel) mensen uit haar eigen partij hebben haar laten vallen. En daar sta ja dan, achter dat kansel. Moe. Aangeslagen. Gevangen in je eigen positie. Geen moment om ook maar te dénken aan dat beroemde dansje. Nee, politiek gezien heb ik niet veel met haar op, maar toch heb ik bewondering voor haar. De politieke aasgieren cirkelen al lang boven haar hoofd, haar stoelpoten zijn al aardig ingezaagd… Wat een doorzettingsvermogen heeft ze. Bijtkracht. Ze blijft maar staan. Maar ze kan ook niet anders. Ze móet naar plan B (en snel een beetje). Terwijl iedereen weet dat ze nauwelijks steun heeft, dat de EU zélf niet meer wil meebewegen, en dat ze het politieke toneel moet verlaten nadat ze dit ‘klusje’ heeft geklaard. En dat maakt haar geloofwaardigheid (die best handig zou zijn bij nieuwe onderhandelingen) natuurlijk al niet al te sterk.  

Weet je, ik gun de Britten zó dat deze onzekerheid snel over is. Ik gun hun een leider, een regering die er wél voor ze kan zijn. Want al sinds dat referendum in 2016 leven ze met politieke leiders die bijna nergens anders mee bezig zijn. Terwijl afgelopen week nog naar buiten kwam dat één op de vijf – laat dat even tot je doordringen – één op de vijf Britten in armoede leeft. Mensen die soms zelf niets eten om hun kinderen wel eten te kunnen geven.

Eat that, politieke leiders. Ga je daar eens kwaad om maken. Dat doe ik in elk geval wel.