Franska.nl

 

‘Een paar maanden geleden was ik jarig, ik werd zestig en dat wilde ik ook echt vieren. Niet met een groots feest, maar met een weekendje weg met mijn dochters. De meiden zijn inmiddels volwassen en leiden allebei hun eigen leven. Dat was best wel even wennen voor mij omdat ik ze na de scheiding van hun vader voor het grootste deel in mijn eentje heb opgevoed. Natuurlijk was het af en toe best pittig met de meisjes, zeker toen ze in de puberteit kwamen was het soms hard werken. Helemaal omdat ze qua karakter als dag en nacht van elkaar verschillen. Sanne, de oudste, is nogal een denker, introvert en is er met het milieu en de natuur bezig terwijl Kim nogal een flierefluiter is, altijd een sliert vriendinnen om zich heen heeft en graag geniet van de mooie dingen in het leven. Dat zorgde vroeger al voor de nodige spanning in ons meidengezin, maar het lijkt wel of dat nu de meiden volwassen zijn nog veel erger wordt. 

 

Sanne vindt haar zus maar oppervlakkig. Kim gaat graag uit, houdt van shoppen en verre reizen. Dingen waar Sanne van gruwelt. Zij vindt dat de wereld kapotgaat aan de consumptiemaatschappij van koopzieke mensen zoals haar zus en heeft ook altijd commentaar als Kim weer eens met vriendinnen een weekend naar een Europese stad vliegt. Kim vindt het op haar beurt belachelijk dat haar zus op de A10 gaat staan demonstreren. Alsof dat helpt voor een beter milieu. Natuurlijk vind ik het heel jammer dat mijn dochters niet zo’n goede band met elkaar hebben en daarom leek het mij een mooi idee om met z’n drietjes een lang weekend weg te gaan. Om eens wat gezelligs met elkaar te ondernemen. Uiteraard met de trein, want anders zou Sanne haar hakken in het zand zetten en weigeren om mee te gaan. En er moest ook wat te beleven zijn, anders zou Kim het niet leuk vinden. 

 

Dus toen Sanne en Kim vroegen wat ik voor mijn verjaardag wilde hebben zei ik dat ik een paar dagen van hun vrije tijd wilde hebben om een lang weekend naar Parijs te gaan. Met voldoende vertier voor allebei. Musea met moderne kunst voor Sanne en genoeg te winkelen voor Kim. Maar het werd helaas niet het gezellige weekend dat ik me had voorgesteld. Hoe ik ook mijn best deed om dingen voor te stellen die we met z’n drietjes konden doen, iedere keer had een van de twee wel bezwaar. Sanne wilde niet mee als haar zus ging winkelen en Kim had geen zin om naar deprimerende plaatjes te kijken, zoals ze het museum noemde waar haar zus graag naartoe wilde. Het zorgde er keer op keer voor dat ik als een soort scheidsrechter tussen die meiden in stond. 

 

Toen we de eerste avond in een restaurantje zaten te eten wilde Sanne na het toetje eigenlijk terug naar het hotel. Ze was moe en wilde graag vroeg naar bed. Kim keek haar aan alsof ze water zag branden. ‘Je bent in een van de leukste steden van Europa en je wil al naar bed?’, vroeg ze sarcastisch aan haar zus. ‘Dan ga je toch zeker uit?’ Binnen de kortste keren hadden ze weer ruzie en probeerde ik voor de zoveelste keer om de gemoederen te sussen. Opeens stond Sanne op en liep zonder nog iets te zeggen naar buiten. Toen ze na vijf minuten nog niet terug was begon ik me wel een beetje zorgen te maken. Pas toen ik haar voor de derde keer belde nam ze op. Ze was er klaar mee, zei ze, en al met de metro onderweg naar het hotel. Ze had geen zin meer in een gesprek met haar zus dat nergens over gaat, dan maar liever met een goed boek vroeg naar bed. 

 

Hoewel ik echt wel wat gekibbel van die meiden kan hebben stond het huilen me inmiddels nader dan het lachen, want dit was zo niet hoe ik dit weekendje weg voor me had gezien. Uiteindelijk ben ik toch nog maar even met Kim ergens op een terrasje gaan zitten, maar echt gezellig werd het niet, want zij zat ook weer over haar zus te klagen om haar gelijk bij mij te halen. En dat eeuwige strijden om aandacht en wie er van de twee het nu beter doet maakte me alleen maar verdrietiger. De volgende ochtend bij het ontbijt zei ik dat ze allebei maar hun eigen gang moesten gaan en ik dacht bij mezelf dat ik het maar los moest laten om het met elkaar gezellig te maken. Ik probeerde de rest van de trip om zo goed en zo kwaad als het ging mijn aandacht tussen hen te verdelen, maar ik was doodmoe toen ik in de trein terug naar huis zat. Mijn verjaardagscadeau waar ik me zoveel van had voorgesteld was uitgelopen op een grote mislukking. 

 

Inmiddels zijn we een maand verder en begrijp ik dat de meiden elkaar niet meer gesproken hebben. Ik had zo graag gezien dat mijn dochters door deze trip wat dichter bij elkaar zouden komen, wat meer begrip voor elkaars keuzes zouden hebben. Maar tot mijn grote verdriet lijkt het wel of mijn kinderen nu verder van elkaar verwijderd zijn dan ooit.’

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nlonder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.