‘Dat mijn moeder wilde scheiden snapte ik eerst totaal niet’
‘Ze wilde me beschermen, zei ze. Maar dat had ze beter niet kunnen doen.’
‘Pappa en mamma waren lange tijd een constante in mijn leven. Ze waren heel veel samen, ondernamen veel samen, hadden allebei een baan en allebei genoeg tijd voor mij, kookten om de beurt, pakten om de beurt de stofzuiger en hadden zelden woorden met elkaar. Zoals ik het nu zie, kon het niet idealer. Ik was in de gelukkige omstandigheid dat het voor mij vanzelfsprekend was en dat ik me altijd veilig kon voelen. Als ik een mindere dag op school had gehad wist ik dat ik thuis mijn verhaal kwijt kon en dat ik me daarna weer beter zou voelen.
En toen op een dag, een week nadat ik dertien was geworden, zei mijn moeder out of the blue dat ze wilde scheiden. De mededeling kwam zo onverwacht dat ik het niet kon geloven. Hoezo scheiden? Wat was er gebeurd? Konden ze niet in relatietherapie? Was dit geen slechte grap? Of een vergissing? Ze zei er alleen maar over dat ze erachter was gekomen dat ze niet meer van pappa hield. Dat speet haar meer dan ze kon zeggen, maar ze kon zo niet verder met haar leven.
En pappa dan? Die zou ergens anders gaan wonen, zeiden ze. Omdat hij het belangrijk vond dat wij gewoon in ons huis konden blijven wonen. Ook dat vond ik vreemd. Waarom moest hij weg als mijn moeder wilde scheiden?
Mijn vader vertrok binnen een paar weken nadat ze het verteld hadden. De constante in mijn leven was weggevallen en hoewel mijn moeder er nog wel veel voor me was en ik altijd bij mijn vader terechtkon, was dat niet hetzelfde. Ik verweet mijn moeder dat zij de schuld van dit alles was en was heel lang boos op haar.
Pas het jaar daarop, ik was inmiddels een strontvervelende puber die mijn moeder geregeld het bloed onder de nagels vandaan haalde, gooide ze het er tijdens een ruzie uit. ‘Je kunt wel weer tegen mij tekeergaan,’ schreeuwde ze, ‘maar ik ben de oorlog hier ook niet schuld. Als je vader het niet nodig had gevonden om het met een andere vrouw te houden, was ik nu nog steeds met hem getrouwd. Ik heb van deze scheiding minstens zoveel verdriet gehad als jij.’
Dit sloeg echt alles en het hielp me in eerste instantie ook niet. Waarom kwam ze daar nu pas mee? Waarom niet meteen? Dacht ze echt dat het zou helpen om de waarheid achter te houden? Als ze wél had verteld wat de ware reden was, was het voor mij toch makkelijker geweest? Of in ieder geval begrijpelijker? Nu snapte ik er geen ene moer van en had ik me al die tijd afgevraagd of een scheiding echt wel nodig was geweest. En hoe zat het met haar mantra dat ik altijd eerlijk moest zijn als zij dat zelf niet was? Ik had tijd nodig om na te denken en ik wist ook niet meer wat ik van mijn vader moest denken. Hem vond ik opeens ook een oetlul dat hij nooit de guts had gehad om zijn mond open te trekken.
Na een poosje konden mijn moeder en ik er gelukkig over praten. De boosheid sleet en ik leerde me neer te leggen bij hoe het leven nu was. Al zal ik het altijd super onhandig blijven vinden om een lulverhaal op te hangen in plaats van de waarheid te vertellen. Inmiddels is mijn moeder dat overigens roerend met mij eens.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
