Franska.nl

Het was op een mistige kerstavond meer dan 36 jaar geleden

Ik vierde in deze kroeg dat ik een uur daarvoor getrouwd was.

 

Meer dan 36 jaar geleden – 36,5 om precies te zijn – vierde ik in deze kroeg dat ik een uur daarvoor getrouwd was. Het was op een mistige kerstavond en gehuld in een rode wollen jurk stond ik met mijn toenmalige kersverse echtgenoot op het biljart omdat er elders in deze pijpenla amper nog plaats was om te staan. Mijn collega’s hadden een kermisorgel laten aanrukken dat op de stoep ‘Een beetje verliefd’ van André Hazes stond te spelen. De toenmalige directeur van de Gulpener Bierbrouwerij had een fust van zijn allerfijnste pils laten bestellen omdat een meisje uit zijn dorp op haar huwelijksdag ‘no way José’ Amstel bier kon drinken.

 

Ik was er jaren niet meer geweest. Totdat ik me van de week mijn hersens liep te pijnigen over de vraag waar we in vredesnaam voetbal konden kijken zonder het centrum in te moeten duiken. Verhip! Ja, dat moesten we doen! En ik kon nog een tafeltje reserveren ook als we er iets wilden eten. Knagend op een hap bedenkelijke kipsaté – precies zoals die in een bruine kroeg hoort te zijn – met slappe patat – dito – en een fluitje Amstel pils – nog steeds – maakte ik een praatje met de barvrouw. Hoewel ze geen idee had wie ik was kon ze zich mijn bruiloft echt nog herinneren want ze werkte hier toen pas nét. ‘Leuk feesie’ kon ze zich herinneren. Ik wees op de jukebox waaruit een leven geleden aan de lopende band Nina Simones ‘My baby just cares for me’ klonk. Hij stond nog op exact dezelfde plek als toen en behalve dat de blauwstenen drempel inmiddels nog nét ietsje meer uitgesleten was, leek er verder bar weinig veranderd te zijn.

 

In de aanloop naar de wedstrijd kwamen Marco van Basten en Ruud Gullit op de grote schermen voorbij. Het waren herhalingen van hun mooiste doelpunten uit het EK van 1988. Als ik mijn ogen dichtdeed zag ik mezelf nog tegen de jukebox aangeleund staan juichen en hoorde ik mezelf gillen van uitzinnige vreugde toen de laatste winnende wedstrijd werd afgefloten en het kampioensfeest kon beginnen. Zouden we weer, net als 36 jaar geleden? vroeg ik me af. Na de 1-0 vroeg ik het me niet eens meer af en nam ik me voor om in de rust alvast een tafeltje voor zondag te reserveren als we weer in de finale zouden staan.

 

Toen ik donderdag wakker werd wist ik even totaal niet meer waar ik was. Alsof ik die nacht heel ver weg was geweest. Terug naar de kroeg waar alles nog precies hetzelfde was gebleven in de afgelopen 36 jaar terwijl verder alles anders is geworden en we toen wel wonnen en nu niet.