Franska.nl

Het kleine meisje steekt gretig haar handje uit naar hond Jip

‘Kun je je kind even in de gaten houden?’

 

Zo snel als haar kleine peuterbeentjes haar kunnen dragen, komt het meisje onze kant uit. Het zijn mijn honden waar ze op uit is, want die fascineren haar in hoge mate. Ze zet het op een holletje, zo enthousiast is ze. Vliegensvlug is ze en hooguit twee jaar oud schat ik haar, want qua hoogte levelt ze ongeveer met de kop van hond Jip. ‘Haaah’, zegt ze en ze steekt haar handjes gretig naar mijn honden uit. Die lijn ik voor de zekerheid toch maar snel aan, want de je-weet-het-maar-nooit-want-het-blijven-uiteindelijk-toch-honden-mantra van mijn moeder popt op.

 

Mijn ‘voorzichtig lieverd’ is tegen dovemansoortjes en mijn opgestoken hand naar de moeder van dit schattige mensje – hé hallo mag ik even je aandacht alsjeblieft – blijft onopgemerkt in de lucht hangen, want mamma is aan het bellen. Terwijl haar bloedje met haar kleine handje een graai in Jips vacht doet, roep ik naar de moeder of ze haar kind misschien even in de gaten kan houden zodat ik door kan lopen.

 

‘Wat nou?’ zegt de moeder. ‘Wat nou?’ echo ik haar na. ‘Of je je kind even in de gaten kan houden.’ Ze murmelt een ‘ik bel je zo even terug’ tegen haar beller en bijt me toe of het niet beter is als ik gewoon even heel snel ga wieberen met die honden van me. Even heb ik geen tekst meer, maar dan nemen mijn verontwaardiging en boosheid de overhand. ‘Wat ben je nou voor een moeder? Kijk liever naar je kind om in plaats van een beetje te lopen bellen.’

 

‘Mijn kind?’ zegt ze. ‘Dit is niet mijn kind maar mijn oppaskind, stom wijf. En waar bemoei je je eigenlijk mee? Zout een end op.’ Ze pakt het schattige meisje bij haar armpje. Die dribbelt zo snel als haar kleine peuterbeentjes haar kunnen dragen met haar oppas mee. Ik maak mijn honden los en loop door, maar het zal even duren voordat ik het kleine meisje met haar oppas los kan laten.