Het grootste compliment dat ik je kan geven…
Een tijdje terug was ik met een partner op vakantie naar Portugal.
We hadden een prachtig huisje geboekt dat uitkeek over de glooiende heuvels. Echt een soort mini-paradijs. Het erf, dat minstens zo prachtig was met allerlei bloemen en planten, werd onderhouden door een jong stel uit Zweden. Zij hielpen bij de huisjes in ruil voor kost en inwoning.
De jonge vrouw, genaamd Saga, had een betoverende lach. Ze leek zo uit een sprookje gestapt. Alles aan haar was lief, zacht en schattig. Omdat ik altijd geïnteresseerd ben in wat mensen doen en wat hen drijft in het leven, raakten we aan de praat. Saga deelde haar liefde voor reizen, de zon, schoonheid van de natuur en het ontspannen in het nog niet weten waar je naartoe beweegt in je leven en dat in absolute vrijheid.
Sorry en hoe oud was je ook alweer?
Saga was aan de ene kant een jeugdig elfje en aan de andere kant een wijze ziel. Op een zonnige Portugese middag vroeg ik wat haar naam betekende. ‘Saga,’ vertelde ze, ‘betekent sprookje in het Zweeds.’ Passender kon niet vond ik, dus vertelde ik haar dat ik haar zo’n sprookjesachtig voorkomen vond hebben. Ze schaterde het uit: ‘Dan vind je het vast ook leuk om te horen dat mijn zusje Fee heet.’
Nu was het mijn beurt om te schateren, want ik had een cavia die Fee heette. Samen grinnikten we om de namen. ‘Weet je,’ zei ik in een opwelling, ‘als ik weer een nieuwe cavia aanschaf, noem ik haar Saga!’ Saga begon opnieuw te lachen en vond het ontzettend leuk. ‘Stuur je me dan wel een foto?’ ‘Beloofd!’ zei ik beslist.
‘Dat heb je niet écht gezegd mag ik hopen’
Sprak mijn partner quasi verwijtend. ‘Je hebt tegen haar gezegd dat je een cávia naar haar gaat vernoemen?! Echt, hoe dan, dat zeg je toch niet?’ Een moment keek ik verbijsterd terug. Het was niet in me opgekomen dat dit raar, kwetsend of onnozel over zou kunnen komen. Dit was voor mij, op het moment van een echte verbinding, een daad uit pure liefde.
Als ik een cavia naar je wil vernoemen is dat werkelijk het grootste compliment dat ik je kan geven. Maar de liefde en vrolijkheid die ik die middag had gevoeld, was weg. Plotseling namen twijfels het over. Is het raar? Zou ze zich in de zeik genomen voelen? Ik hoop het niet zeg…
Dus rende ik de volgende dag op een drafje naar Saga. ‘Dat van de cavia zei ik gisteren in een opwelling, ik hoop niet dat je dat raar vond of verkeerd op hebt gevat…’ Nu was het Saga’s beurt om me verbaasd aan te kijken: ‘Raar? Welnee joh, dat vind ik juist hartstikke leuk!’
Drie weken na mijn vakantie komt er een nieuwe cavia op mijn pad
En warempel, het ís ook echt een Saga. Ze is superzacht, heel lief, nog een beetje timide, maar bovenal bizar knap. Ik weet meteen: deze dame heet Saga. Nog dezelfde dag stuur ik Portugal-Saga een fotootje van haar nieuwe naamgenoot. Per ommegaande stuurt ze een berichtje terug: ‘Oh myyyy what a cutie!!!’
En nu, een paar jaar later, zomer 2024, is cavia Saga nog steeds prachtig, zacht en lief en zijn Portugal-Saga en ik nog steeds bevriend.
