Franska.nl

Op bezoek bij iemand in het ziekenhuis kwam ik aan de praat met een vrijwilliger. Ze had gekozen om op de neurologie-afdeling vrijwilligerswerk te doen. Ik vroeg haar hoe ze zo goed wist dat ze precies daar wilde werken. Had ermee te maken dat ze jarenlang in dit ziekenhuis had gewerkt en dus veel wist van diverse afdelingen. En eigenlijk was ze opgeleid tot bejaardenverzorgster.

Een paar jaar geleden heeft ze haar baan opgezegd. Ze werd er niet goed van. ‘Ik wil zorgen,’ zei ze, ‘en ik kreeg de kans niet meer. Het werd steeds erger. Ik zat alleen maar in de paperassen. Alles wat ik deed moest ik opschrijven. En daar ben ik dit werk nooit voor gaan doen natuurlijk. Op een dag heb ik uit mezelf die baan opgezegd. Ik kan weer lekker doen wat ik belangrijk vind.’ Nu is ze dus terug in hetzelfde ziekenhuis als vrijwilliger en gaat ze rond en maakt praatjes met mensen.

Als het de enige was van wie ik zo’n verhaal gehoord zou hebben, was het nog tot daaraan toe, maar ik weet uit ervaring dat het verdorie gewoon strijk en zet is. 

Ik hoor het van veel te veel mensen. Zorg is bijna een soort administratieve baan geworden. Jongens, jongens, hoe hebben we het zo ver kunnen laten komen? Is er ergens in het land iemand die dit een halt kan toeroepen, die er iets aan kan doen? Ligt het aan de organisatie? Ligt het eraan dat alles steeds groter wordt? En dat je juist daardoor weer steeds meer mensen nodig hebt? En dat het mede daardoor dus duurder wordt, onze zorg? Ik roep maar wat hoor.

Een vriend van me zei naar aanleiding van dit verhaal, dat het net zoiets is als wanneer je de Himalaya wilt beklimmen. Je gaat daar nooit zomaar samen met je vriend tegenop. Om te beginnen gaat er natuurlijk een gids mee. En die heeft allemaal spullen bij zich. Dan moet er natuurlijk eten mee voor drie personen, dus gaat er nog eentje mee om het eten en drinken te dragen. Oh wacht… die eet zelf ook weer, moet er meer eten mee dus. En dan zijn er ook weer meer tentjes en klimspullen nodig. Nog iemand mee om dat weer te dragen.

Uh.. even denken… die eet natuurlijk ook en heeft ook van alles nodig. Enfin, je begrijpt het al. Voor je het weet loop je met veertig man op die berg. Zoiets dus. Daar ergens verlies je het kleinschalige, het snelle handelen, de efficiency en last but not least het plezier en het persoonlijke contact.

Daarom even dit

Dames en heren ziekenhuisdirecteuren en aanverwanten, dit is een heel dringende oproep: Laat het alsjeblieft weer een beetje normaal worden in de zorg. Laat mensen die voor mensen willen zorgen daar ook gewoon het grootste deel van hun tijd mee bezig kunnen zijn. Kappen met die overkill aan protocollen en verslaglegging. Geef toe, jullie zien dit zelf toch ook misgaan? Doe iets. Als ik mee moet denken, bel maar. Doe ik vrijwillig.