Hendrikje kan niet meer goed praten sinds ze geopereerd is aan een hersentumor
‘Niet meer goed kunnen praten is erg. Maar nog erger is hoe mensen op mij reageren.’
‘Dit was niet zomaar hoofdpijn. Dit was niet te doen. Ik wist niet eens dat het kon: niet kunnen slapen van de hoofdpijn. Maar goed, ik had dan ook nooit hoofdpijn. Welbeschouwd wist ik niet eens wat dat was. Drie dagen was ik van de wereld. Ik stond alleen op om te spugen. Dat dat erbij kon horen, had ik weleens gehoord van een vriendin die migrainepatiënt is. Toch raakte ik in paniek. Een onderbuikgevoel dat dit niet goed kon zijn, denk ik. Voordat ik bij de huisarts terechtkon was ik vijf dagen onderweg en de pijn in mijn kop was geen sikkepit minder geworden.
Toen de huisarts me meteen en met spoed naar de neuroloog verwees wist ik dat mijn onderbuikgevoel klopte. Op de hersenscan was een tumor te zien ter grootte van een golfballetje. Dat was het slechte nieuws. Het goede nieuws was dat de tumor op een plek zat die operabel was. Eén klein risico: de operatie kon voor letsel zorgen en dat kon blijvend zijn. Toen ik bijkwam uit de narcose hing mijn mond scheef en kon ik niet meer uit mijn woorden komen. Hoewel dat inmiddels ietsje beter is geworden, heb ik ook nu, na twee jaar, nog steeds de grootst mogelijke moeite om te praten en de kans dat ik hier nog veel winst zal kunnen behalen is klein.
Niet meer goed kunnen praten vind ik erg. Maar nog erger dan dat is hoe mensen op mij reageren. Ik weet zelf ook wel dat ik klink alsof ik starnakel ben. Maar om dat tegen me te zeggen, gewoon in een winkel? Toch heb ik dat al twee keer meegemaakt. ‘Leuk geluncht mevrouw?’ vroeg een verkoper in de elektronicazaak. En een verkoopster van een lingeriewinkel lachte me toe omdat ik zo warrig praatte en maakte toen het handgebaar van een glaasje nemen.
Behalve dit soort grappig bedoelde opmerkingen, die overigens best hard bij me binnenkomen, is er ook nog de groep mensen die vermoedt dat er iets aan de hand is en me daarom behandelt alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben. ‘Neemt maar lekker je tijd, hoor. Dat maakt helemaal niets uit. We hebben helemaal geen haast’, was zo’n misser. Of: ‘Geeft niks, want ik begrijp je toch wel en anders kun je ook voor me opschrijven wat je bedoelt. Of heb je ook moeite met schrijven?’
Een vriend raadde me aan om standaard een briefje in mijn tasje te hebben met daarop de tekst dat ik als gevolg van een hersentumor moeilijk kan articuleren maar dat ik verder prima bij mijn hoofd en helemaal bij mijn verstand ben. Ik heb dat briefje inmiddels twee keer tevoorschijn gehaald. De reacties die dat opleverde waren zodanig dat niemand mij meer kan pakken: duizend excuses, vuurrode kop, zelf gaan stamelen van de schrik… Dat briefje in mijn wapen en ik kan er onmogelijk mee misschieten.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
