Helena wist dat ze deze vrouw had moeten waarschuwen
‘In plaats daarvan liet ik haar met open ogen dit huwelijk aangaan.’
‘Hij – een van mijn beste vrienden – was tot over zijn oren verliefd op haar en dat kon ik me maar al te goed voorstellen. Ze was lief, slim, beeldschoon. Maar ze was ook kwetsbaar. Als ik het goed heb was de echtscheiding nog niet eens uitgesproken en zat ze nog tot over haar oren in de sores. Het was niet haar keuze geweest en dat was haar aan te zien. Het verdriet had haar uitgemergeld. Hij vertrouwde me toe dat hij niet van haar kon slapen en het niet kon laten om bij haar huis rond te hangen in de hoop dat hij haar even kon zien. Ik raadde hem aan om het rustig aan te doen en te wachten totdat ze over het ergste verdriet van haar scheiding heen was.
Hij zou haar alleen zijn vriendschap aanbieden. Haar gezelschap houden als ze daar behoefte aan had, een keer voor haar koken of uit eten gaan. ‘Alleen maar vriendschappelijk,’ beloofde hij. En hij hield woord. Op het moment dat hij haar aan me voorstelde – ‘dit is een andere hele goed vriendin van me’ – waren we een jaar verder. Maar ik kende hem. Net als een leeuw kon hij zijn kans met een schijnbaar engelengeduld afwachten. ‘Kijk je wel uit met haar als je toeslaat?’ Hoewel ik dat niet als een grap bedoelde, barstte hij in lachen uit.
Het was me niet ontgaan dat hij steeds vaker in haar omgeving vertoefde en dat ze steeds meer samen ondernamen. Een weekend naar Antwerpen, een weekje naar Sicilië en uiteindelijk twee weken naar Zuid-Afrika om ‘die gruwelijke Hollandse kerst te ontvluchten’. Ergens op hun fantastische safari was de vonk overgeslagen. Daarna ging het snel. Binnen een half jaar waren ze getrouwd. Het huwelijk was een onvervalst sprookje waarvoor hij diep in de buidel had getast.
Ik zag haar blik op die dag. Maakte ik het mezelf wijs of twijfelde ze? Het schuldgevoel knaagde aan me. Had zij al kennis gemaakt met zijn donkere kant, of had hij het klaargespeeld om die voor haar verborgen te houden? Toen ik haar feliciteerde fluisterde ik haar toe dat ze al- en altijd bij mij terecht kon. Ze zei dat haar dat deugd deed. Kort daarop vertrok ik voor een jaar naar Peru om als vrijwilliger in een weeshuis aan de slag te gaan. Daar werd ik door mijn vriend gebeld. Het was niet goed tussen hen, zei hij snikkend. Hij had al een etage gehuurd waar hij nu zat. Maar toen ik haar belde wist ze van niets. ‘Wat is dit voor een verhaal? Ik weet heel zeker dat hij gewoon thuis zit nu en dat hij daar ook elke nacht slaapt!’
Ik had haar nooit verteld dat hij lijdt aan manieën en dat die worden afgewisseld door depressies. Ik had haar nooit verteld dat ik hem het geluk heel erg gunde, maar dat ik diep in mijn hart heel goed wist dat er met hem niet te leven valt. Nu het te laat was speet me dat meer dan ik kon zeggen.
Binnen het jaar vroeg zij de scheiding aan. Ik zei dat dat me niet verbaasde en ik zei dat ze van me moest aannemen dat het me heel erg speet dat ik dit huwelijk gewoon had laten gebeuren. Ze verdiende beter, wist ik nu ik haar wat beter had leren kennen.
‘Voel je maar niet schuldig,’ zei ze. ‘Dit huwelijk is enorm helend voor me geweest. Misschien moest ík me wel schamen. Misschien was hij wel mijn rebound en heeft hij gevoeld dat ik nooit van hem zou kunnen houden zoals ik van mijn ex hield – of zoals hij van mij hield. Door dit huwelijk ben ik genezen van mijn ex en voel ik me sterker dan ik me ooit heb gevoeld.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
