Heimwee naar het stenen tijdperk
‘Je iPhone is in paniek’, zei de jongen in The Phone Lab.
Hij had zijn woordkeuze aangepast aan zijn witte doktersjas en sprak over het apparaat als een patiënt. Wie in ieder geval in paniek was, was ik zelf.
Het regende pijpenstelen, al voor de miljoenste dag op een rij en ik was op mijn deadline-dag verstrikt geraakt in een zeer onaangename conversatie met iemand die het interview dat ik met haar had afgenomen ongeveer volledig wilde herschrijven.
Dat mijn telefoon er ineens mee ophield kon ik er niet goed bij hebben. Welke knoppen ik ook – steeds agressiever – indrukte, het scherm bleef onheilspellend zwart. Het appeltje doemde af en toe nog op, inderdaad als een paniekerig teken van nood.
De lieve jongen in de witte jas wist meteen wat er aan de hand was. In ruil voor slechts 25 euro wist hij het zieke toestel tot kalmte te manen. Na zijn ingreep kon ik voortaan alleen nog bellen via de luidspreker of met oortjes in en de gezichtsherkenning deed het ook niet meer. Maar ik was allang blij dat ik niet alle rompslomp op me moest nemen die komt bij het aanschaffen en installeren van een nieuwe telefoon.
Ik had te vroeg gejuicht. Wat er mis was gegaan, daar heb ik als eersteklas digibeet nog steeds geen antwoord op, maar bij thuiskomst vertoonde WhatsApp kuren. Mijn echtgenoot, die wel vaker met mijn gebrekkige technische kennis en de stress die daaruit voortkomt, te maken heeft, was zo goed erin te duiken. Met behulp van tips via het internet wekte hij de app weer tot leven. Tot een nieuw leven, moet ik zeggen, een leven zonder geschiedenis. Alle berichtjes bleken verdwenen. En dus alle foto’s en alle filmpjes. Kortom, mijn hele leven van het afgelopen decennium was weg. Foetsie. Alsof iemand mijn dagboeken en fotoalbums had verbrand. Mijn geheugen had gewist.
Het is nu bijna drie weken geleden maar ik ben er nog steeds naar van. Het is niet alleen onhandig dat ik niets meer op kan zoeken, ik mis al die lieve, mooi, ontroerende en grappige tekstjes die ik toch nog heel regelmatig opzocht.
Het is een akelige bevestiging van het toch al deprimerende besef hoe afhankelijk ik ben geworden van dat stomme apparaat. Het zal wel weer overwaaien maar voor nu heb ik heimwee naar het stenen tijdperk.
