Franska.nl

Handig zo’n groepsapp

Mijn vriendin heeft onlangs een andere vriendin verwijderd uit onze groepsapp. ‘Had je dat nog niet door?’ vroeg ze toen ze erover vertelde. 

 

‘Ze is er al weken uit!’

 

‘Nee. Ik kijk niet steeds wie er allemaal nog in de groep zitten,’ legde ik uit. ‘En zij gaf toch al nooit antwoord, dus ik miste haar eigenlijk ook niet.’  

 

‘Nou, precies!’ riep de vriendin toen. ‘Ze kon er dus net zo goed uit!’

 

En daar zat een logica in die wel klopte, maar die me toch niet beviel.

 

Want wat hebben we het onszelf moeilijk gemaakt, met al die handige nieuwe middelen die het allemaal zoveel simpeler zouden maken. Juist WhatsApp was een hemelse uitvinding, vond ik. Omdat je met één berichtje al je vrienden tegelijk kon uitnodigen, op de hoogte brengen (en houden), of vragen hoe het ze verging. Reuzehandig en heel erg tijdbesparend!

 

Maar in de praktijk loopt het dus vaak anders. Want ook ík erger me aan mensen die nooit antwoorden. Dat moet ik eerlijk toegeven.

 

Maar om ze er dan uit te gooien?

 

‘Ze hoort toch gewoon bij onze vriendinnengroep?’ probeerde ik dus toch nog even bij de beheerder van onze chat.

 

‘Jawel,’ gaf zij toe, ‘maar als alles wat wij melden, vragen of meemaken je niet interesseert, dan kunnen we je er maar beter niet meer mee lastigvallen. Toch?’ 

 

‘Nou, ik weet niet of het haar niet interesseert,’ probeerde ik daarna. Maar dat deed het dus wel, legde vriendin me uit. Je schijnt namelijk te kunnen zien wie je berichtje heeft gelezen, en dan ook nog te weten hoe laat het op dat moment was.  

 

Tsss. Ik wist dat niet eens. Wat onvrij!

 

‘En weet je?’ vroeg vriendin toen een beetje pissig. ‘Ze is altijd de eerste die alles leest. Elke keer weer! Ze kijkt dus wel. En dat je dan soms geen tijd (of zin) hebt om te antwoorden, dat mag ook nog. Maar dat je altijd doet of je van niks weet, maar er dan wel over roddelt met anderen, dat accepteer ik niet langer!’

 

Aha!!! Daar zat het dus! Er was iets voorgevallen.

 

Ik heb dus even verder gevraagd, meegedacht, de verstoten partij erbij gehaald, en gelukkig een hele berg ergernis uit de lucht kunnen halen en de vriendin er weer in.

 

Maar tegelijkertijd erger ik me zelf nu blauw aan een vriend in een andere groep, die nooit reageert op anderen. Mijn vriendin heeft met dat gedoe dus iets aangezwengeld waarvan ik me eerder niet zo bewust was, laat staan mee bezighield.

 

Ik erger me nu ineens aan mensen die voortdurend tijd van je vragen, met (bijvoorbeeld) foto’s van zichzelf, maar die nooit eens reageren als een ander iets appt. Die altijd het middelpunt willen zijn, maar nooit iets geven aan de cirkel eromheen. Die het blijkbaar ook zien als een soort status, wanneer ze geen tijd hebben om te reageren. Of verzin ik dat nu zelf?

 

Hè, verdorie. Dat krijg je nou van dat gezeik! Weet je wat? Ik bel die ene vriend straks wel even. Misschien zit hij wel helemaal niet lekker in zijn vel, maar vindt hij het veel te veel werk om dat allemaal te tikken in zo’n appje. Dat kan toch ook?

 

Maar o wee, als zoiets dus niet aan de orde lijkt te zijn! Dat heeft mijn vriendin met haar actie dus in werking gezet.

 

Pffff. Leve al die handige uitvindingen waardoor het leven nu een stuk sneller en gemakkelijker zou worden. Zucht. Ik vond de tijd dat je gewoon jezelf mocht zijn – en dus niet zo opviel als je even stil was – eigenlijk veel relaxter.