Franska.nl

Gesprekkie op een park­bankie

 

Ja, mensen… Als je weer op een bankje in het park mag zitten – maar wel ver uit elkaar – dan word je (net als in de trein) weer “verplicht” om mee te luisteren met anderen. 

 

‘Ze was nogal sensutief,’ gilde hij dus zo’n anderhalve meter de frisse lucht in, terwijl ik het kon horen.  

 

‘En ik word doodmoe van zulke wijven,’ blèrde hij erachteraan naar zijn vriend. ‘Maar als ze dus écht zo gevoelig was geweest, dan had ze dat toch moeten merken?… Maar, nee hoor! Niks door, had ze. Ze bleef maar ratelen over haar extreme gevoeligheid voor licht, geluid en de gevoelens van anderen. En over haar gave om altijd meteen overal te doorzien hoe de sfeer was. Hahaha… Nou, sorry hoor. Ze had dan toch wat gemist!… Want als ze dat zo goed kon aanvoelen, dan had ze toch moeten horen dat ik een hele diepe zucht slaakte toen ze de term Hâh-Es-Pé bezigde?… En haar gevoelige zenuwstelseltje had toen toch al meteen motte aanvoelen dat ik nogal geïrriteerd op de tafel zat te trommelen tijdens haar irritant lange betogen?… Dat ik met me ogen rolde bij wéér een voorbeeld, en dat ik laatdunkend me hoofd schudde toen ze zei dat dit alles geen verdienste was, en dat ze zich dus zéker niet beter voelde dan anderen?… Ja toch? Niet dan?’ 

 

En hij stopte zijn vinger nog even ver achter in zijn wijd openstaande mond, om alles wat aan te dikken. 

 

‘Het was geen aandoening maar een eige-schap,’ ging hij verder over háár uitleg… ‘Mij, hè!!!… Ze ging míj vertellen wat het was!’ proestte hij uit… ‘De één is intelligent, de ander druk, en zij was gewoon wat gevoeliger, vertelde ze… Ze verwerkte prikkels wat moeilijker, en had daarom meer tijd nodig om daarvan steeds te herstellen… Waarop ik dus effies ongegeneerd ging zitten smakken en keihard begon te hoesten, maar dat leek haar niet te raken. Ze ging gewoon door met vertellen over d’r eige… Ze kon ook heel slecht tegen onrecht, zei ze. Maar ze had dus niet in de gaten hoe oneerlijk ik het vond dat ik nou juist aan háár gelinkt was, terwijl ze – net als m’n ex – zó op mijn moeder lijkt… Nou, mooi dat ik dat soort types dus echt niet meer om me heen wil hebben! Jakkie!!’

 

‘Misschien mot je je profiel dan een keertje nakijken,’ schreeuwde zijn vriend toen terug. Want volgens mij hep je moeder dat nog voor je aangemaakt… En ik vrees dat zij daar wat in hep gezet, over de types waar jij op valt, wat dan misschien niet helemaal meer klopt… Je wordt namelijk steeds weer aan van die zweeftypes geknoopt, dus misschien had je moeder beter een profiel voor d’r eigen kenne aanmaken, toen ze dat voor jou deed… Of had ze zich beter motte verdiepen in d’r eigen zoon!’

 

‘Ach ja…,’ was de reactie daarop. ‘HSP’ers kenne slecht tegen veranderingen… Ik ben dus bang dat me moeder altijd hetzelfde type vrouw voor me zal blijven zoeken… Eentje die het liefst zoveel mogelijk lijkt op háár. Hahaha… En die dus geen enkele boodschap hep aan mij. Welke boodschap ik ook uitstraal; het dient haar gewoon te ontgaan, omdat ze zich schikt naar me moeder… Zó dus!’

 

‘Misschien mot je dan zelluf maar ‘s op zoek gaan,’ opperde zijn vriend… ‘En dan dus naar een snoeiharde zakenvrouw, of zo… Eentje die lekker kookt, keihard werkt, goed geld verdient, en die d’r eige dus niks aantrekt van je ma… Dan ben je overal in één keer vanaf.’

 

‘Ah, nee…,’ was toen het antwoord. ‘Zukke vrouwen willen vast niet bij mij en mijn moeder wonen.’