Geen nieuws is ook nieuws

 

Tineke las afgelopen weekend eigenlijk alleen maar ellende. Dat is voor een magazine waar we het een klein beetje gezellig willen houden dus best lastig.

 

Ja hoor! Het is weer komkommertijd! De Tweede Kamer is met zomerreces, een groot deel van de Nederlanders zit nu gezellig op de camping met natte kranten, en de journalisten mogen weer even op vakantie. Er wordt dan een paar weken niet veel nagetrokken of uitgeplozen, en de krantenberichten nemen behoorlijk af in aantal en interessantheid.

 

Nou, ga er dan maar aanstaan om voor de Franska-lezeressen nog iets boeiends te vinden om een stukje over te tikken. Ik las afgelopen weekend eigenlijk alleen maar ellende, en dat is voor een magazine waar we het een beetje gezellig willen houden dus best een lastig gegeven. 

 

Zeker voor de thuisblijvers wil ik dan extra mijn best doen, maar alles wat ik tegenkwam was doffe ellende. 

 

Ik las over een postbezorger… ehhh… -begraver. Een postbode die (misschien wel heel cruciale) liefdesbrieven gewoon in het bos begroef, in plaats van ze thuis te bezorgen. Terwijl mij dat net zo veel werk leek als naar het bos fietsen, gaten graven, de boel dumpen en het gat weer dichtscheppen, maar misschien ben ik gewoon te dom. 

 

Ook las ik over een wielrenner die gespiest werd door een stuk hout (met daarbij een fijne duidelijke foto) en over een man die met zijn fiets van de snelweg was geplukt. Hij dacht zo de kortste route te pakken, maar dat bleek vooral de kortste route langs het hersenpad te zijn, en niet zozeer qua fietspad. 

 

Ook las ik over een gruwelijke ontdekking tijdens een onderzoek naar een nieuw Alzheimermedicijn. Het nieuwe medicijn bleek juist geheugenverlies te veroorzaken en dat was nou net niet de bedoeling. Het onderzoek is gelukkig wel meteen stilgelegd, maar mijn hart gaat uit naar de mensen die dit aan het licht hebben gebracht door het al te slikken.

 

Ik heb wel nog even de link gelegd naar die meneer met de fiets op de snelweg, maar daarvoor vond ik geen enkel bewijs. Mensen zijn soms ook gewoon alleen maar dom.  

 

En dat werd maar weer bewezen bij een brand in een sauna waar ik ook nog over las. Daar kwamen de omstanders dit keer geen foto’s nemen voor hun Instagramaccount – wat mij in principe een heel goede ontwikkeling leek – maar ze bleken evengoed ook niet gekomen te zijn om te helpen. Ze kwamen namelijk om elkaar nat te spuiten met de brandslangen en zo de brandweermensen flink in de weg te lopen. Zucht. 

 

Toch las ik gelukkig ook nog iets leuks!  

 

Dit weekend was namelijk ook het wereldkampioenschap Heavy Metal Breien. 

 

 

Hè, hè. Eindelijk iets normaals, dacht ik toen! 

 

En ik stel dan ook voor dat we daar volgend jaar een lezeressen-uitstapje van gaan maken. 

 

Lijkt je dat leuk? Laat het even weten! Dan geef ik ‘t door aan Franska.

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke