Gedoe om een nieuwe schutting
Hilde heeft prima contact met haar nieuwe buren die met een grote verbouwing bezig zijn. Tot ze ook plannen hebben om de tuin aan te pakken.
‘Vorig jaar heb ik nieuwe buren gekregen. Best aardige mensen die maanden aan het verbouwen waren. Alles moest op de schop en ze hebben zo ongeveer het hele huis vernieuwd. Van de geluidsoverlast heb ik nooit een probleem gemaakt, want je kunt nu eenmaal niet verbouwen zonder herrie. Het werd vast heel mooi binnen, hypermodern met veel zwart en staal. Niet mijn smaak, maar goed.
Een tijdje geleden stond de buurman op de stoep, of hij even met ons mocht praten over de erfafscheiding. Er staat een volle coniferenhaag tussen onze huizen waar we met veel plezier vanuit onze woonkamer op uitkijken. Het is een wolk van groen in de wintertijd en in de lente zitten er vaak merels en meesjes te broeden. Het is zo’n leuk gezicht om die vogeltjes heen en weer te zien vliegen. De buurman vertelde dat hij een tuinarchitect in de arm had genomen die een prachtig plan had gemaakt, maar dat daar geen plaats was voor deze coniferenhaag. Zijn vrouw vond de bomen ook helemaal niet mooi, want ze pasten totaal niet bij de moderne stijl die zij met hun huis voor ogen hadden.
Hij had ook een tekening van het kadaster bij zich en liet zien dat de haag eigenlijk voor het grootste deel op zijn grond staat en daarom wilde hij even met ons overleggen. Het was zijn bedoeling om de haag weg te halen en te vervangen door een twee meter hoge zwarte kunststof schutting. Om ons niet op kosten te jagen bood hij aan om alles te betalen. Het rooien van de coniferen zou hij dus voor zijn rekening nemen want ze stonden tenslotte op zijn grond.
Maar toen mijn man zei dat hij liever wilde dat de haag zou blijven zei de buurman afgemeten dat dat helaas niet kon want de bomen stonden nu eenmaal op zijn grond en ze vonden ze lelijk. Daarna pakte hij zijn paperassen en liep naar de voordeur. Daar zei hij dat hij hoopte dat we wel zouden begrijpen dat zij nu eenmaal een andere smaak hadden dan wij en dat hij zijn best zou doen om het netjes af te handelen.
Ik was sprakeloos. Hoe was het mogelijk dat de buren zomaar zoiets konden doen? Die haag staat er al jaren, de bomen zijn gezond en ze worden ieder jaar gesnoeid. Elke lente zitten er nestjes met jonge vogeltjes en als ik in de winter naar buiten kijk zie ik altijd kleur in de tuin. Als de buren hun zin krijgen zitten we straks naar een lelijk groot zwart vlak te kijken.
De volgende dag ben ik naar de buurvrouw gegaan om te kijken of we er niet op een redelijke manier met elkaar uit konden komen. Maar ze was niet bereid om me tegemoet te komen. Ze bleef vriendelijk maar ze was onverbiddelijk dat de haag weg moest. Hij stond nu eenmaal op hun erfgrens en zij wilden daar graag wat anders plaatsen. Het stond ons natuurlijk vrij om een andere haag naast hun nieuwe schutting te plaatsen en daarmee was voor haar het gesprek voorbij.
Deze week zijn de werkzaamheden begonnen. In hun voortuin ligt een grote stapel grijze tegels en wit grind te wachten en de zwarte kunststof delen van de schutting liggen in folie verpakt ernaast. Als ik naar de achtertuin kijk zie ik de treurige aanblik van de gerooide coniferen die naast elkaar op de grond liggen. De buren staan volledig in hun recht weten we nu, want we hebben nog wel contact gezocht met onze rechtsbijstandsverzekering maar het bleek dat we geen poot hadden om op te staan. Wij moeten dus maar slikken dat de mooie haag waar we zo van genoten nu weggezaagd is. Maar voor mijn gevoel zit er een groot verschil tussen gelijk hebben en je gelijk halen en dat ze dat laatste gedaan hebben neem ik de buren wel ongelofelijk kwalijk.’
