Vrouwen zonder kinderen
Afgelopen woensdag zat ik dus in de studio te wachten tot de opnames van ‘Koffietijd’ zouden beginnen. Ik zat daar samen met May-Britt, die voor Franska.nl altijd zo prachtig schrijft over haar gezin Ik ben altijd minstens een uur te vroeg om zeker te weten dat ik niet te laat kom. Want ja, helemaal vanuit Brabant met al die files. En May is er dus ook zo eentje. Zomaar ineens een uurtje vrij op de vroege ochtend. Hadden we eindelijk eens tijd om lekker te kletsen. Over moeder zijn bijvoorbeeld.
Iets waar ik mezelf al vaak op betrapt heb, was May-Britt ook opgevallen. Want ze begon er spontaan over. Of was ik alweer in m’n valkuil getrapt? Was het misschien helemaal niet zo spontaan? Wat haar opgevallen was? Dat vrouwen die zelf geen kinderen hebben, altijd over zichzelf als kind gaan praten, als jij het als moeder over je kinderen hebt. Ze hebben het dan dus meteen over hoe ze zelf vroeger als kind dachten en hoe ze zich toen voelden. Die vrouwen (ik dus!) kunnen zich blijkbaar niet in jou als moeder verplaatsen. Natuurlijk omdat ze die moederrol nooit gehad hebben.
Ik heb het absoluut jaren lang gedaan, totdat ik ineens, in een gesprek met wat moeders in de gaten kreeg, wat ik voor de zoveelste keer weer eens zat te doen. Ik zat een beetje als kind te infiltreren in hun serieuze gesprekken. Misschien best irritant ook nog. Collega-moeders herkennen je verhalen en problemen en daar zit je dus als moeder meteen mee op één lijn. En dan ik daar maar als een soort groot kind tussendoor. Moeders zitten natuurlijk helemaal niet te wachten op verhalen van vrouwen die over hun eigen kindertijd beginnen. Dat horen ze thuis al genoeg. Ik heb er best lang over gedaan voordat ik in de gaten kreeg wat ik deed. Oeps!
Wat mij dan weer opvalt, is dat moeders zich vaak weer niet zo goed meer in hun kinderen kunnen verplaatsen. Die zijn hun eigen kindertijd in een klap vergeten toen ze moeder werden, lijkt het wel. Zijn zo in beslag genomen door hun rol als moeder, dat die andere kant van het verhaal er misschien niet meer bij past. Best een heftige klus natuurlijk ook, dat moeder zijn. Kan me dan eigenlijk ook wel goed voorstellen dat ze helemaal niet op mijn kinderachtige verhalen zitten te wachten. Maar ja, ik kan immers ook niets zinnigs over het vak van moeder zeggen.
En als ik dan nog even iets mag zeggen, als iemand met alleen maar kinderverhalen… Opstekertje misschien voor alle kinderloze vrouwen? Wat ik me ook herinner van vroeger, is, dat ik de tantes zonder kinderen altijd veel grappiger en vlotter vond naar ons kinderen toe, dan de tantes die wél kinderen hadden. Die zaten toch altijd een beetje over je te moederen. Dat verschil zag ik als kind al en herinner ik me zelfs nu nog.
Over kinderen gesproken…
Help! Het is Sint-Maarten. Kom ik nu ineens achter. Straks doen ze het hier in Brabant ook ineens. Inslaan dus, voor de zekerheid. Maar stel dat ze het niet doen. Dan zit ik morgen de hele dag te snoepen. Zal maar iets in huis halen wat ik zelf lekker vind.
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
