Even het nieuws doornemen
Over het algemeen vind ik het makkelijk mij een mening te vormen over actuele onderwerpen, maar het belangrijkste nieuws deze week bracht mij aan het wankelen.
In Nederland worden steeds meer campers verkocht en vakantiehuisjes gehuurd, dit alles vanwege de behoefte niet afhankelijk te zijn van de rijen op Schiphol en de schoonheid van ons eigen land te onderzoeken.
Wij besloten mee te gaan in de trend en een huisje te huren op de Veluwe. En ja, alle vooroordelen kloppen, de mensen zijn er aardiger, iedereen wordt gegroet, het leven gaat – gelukkig – wat trager dan in de Randstad, maar… er hangen wel overal omgekeerde vlaggen.
Bij de slager duurde het minstens 10 minuten langer voor ik geholpen werd, omdat de dame voor me uitgebreid mocht vertellen over de laatste dagen van haar inmiddels overleden vader; alle aanwezige personeelsleden en wachtende klanten knikten geduldig mee. Ik was de enige die, toen zij uitgepraat was, geen traantje wegpinkte; ik had nog steeds geen idee over wie het ging.
Op de terugweg naar ons chalet, een erg deftig woord voor een verbouwde stacaravan, kwamen wij langs allerlei boerderijen, waar tafeltjes buiten stonden met groenten en fruit. Mijn vrouw stopte bij een kersen- en aalbessentafel, ik siste nog: ‘Niet doen, er hangt een omgekeerde vlag bij hun huis’, maar te laat. Ik hoorde een deur opengaan, deed snel onze fietsen op slot en ging op zoek naar iets om ons te beschermen tegen een ongetwijfeld meedogenloze aanval van de boer en/of boerin, al dan niet met trekker.
Ik zat er volledig naast, er kwam een alleraardigste en zeer aantrekkelijke boerin aanlopen, mijn vrouw schopte me tegen mijn enkel en siste: ‘Je begint niet over die vlag, hoor je me.’
Dat was meer dan overbodig, bij de aanblik van deze boerin besloot ik – voor zolang ik in haar omgeving was – dat er helemaal geen stikstofprobleem was, dat een trekker een zeer geschikt vervoermiddel was om mest en asbest op een snelweg te dumpen, en dat haar kersen en aalbessen de lekkerste waren op deze planeet, die overigens allerminst gedoemd was binnenkort ten onder te gaan.
Eenmaal in ons chalet, weer volledig bij zinnen, had ik erg veel behoefte aan de voorman van Farmers Defence Force. Hij is namelijk iemand die zo agressief en compromisloos tekeergaat tegen iedereen die het waagt het niet volledig met hem eens te zijn, dat je bang bent dat hij bij de minste aarzeling met een trekker of tien over je heen gaat rijden.
Dat had ik allerminst bij deze lieftallige boerin.
Sommige zaken deze week waren juist zo simpel: Sywert en zijn vrindjes deugen niet. Eerst klagen dat zij hun advocaten niet meer kunnen betalen als op hun banktegoeden in Nederland beslag wordt gelegd, vervolgens blijken zij in Luxemburg en Zwitserland nog een hoop geld gestald te hebben.
Vluchtelingen in Ter Apel die van vrijwilligers tenten krijgen, die meteen in beslag worden genomen, omdat niet duidelijk is wat er zich allemaal afspeelt in die tenten, zodat diezelfde vluchtelingen in regen en onweer moeten slapen: daarvan iets vinden heb ik geen moeite mee.
En als het kabinet zegt dat 30 procent van de gezinnen in Nederland weliswaar in grote financiële problemen zitten, maar dat zij geen steun kunnen krijgen, omdat de belastingdienst een nieuwe regeling niet aankan, terwijl diezelfde dienst met het grootste gemak kan discrimineren op achternaam, ja daar heb ik dus meteen een mening over. Maar die boerenproblematiek is lastig, tenzij de boeren de wet overtreden, dan is het nog steeds erg simpel: kan niet!
