Even het nieuws doornemen
Ik moest van de week vaak denken aan een uitspraak van Groucho Marx, de beroemde komiek uit de eerste helft van de vorige eeuw.
‘Dit zijn mijn principes; en als ze jou niet bevallen, dan heb ik ook andere principes.’
In de eerste plaats natuurlijk vanwege Prins Bernard. Zijn lidmaatschap van de NSDAP was eigenlijk allang bekend, maar omdat de prins zelf dat zo fanatiek ontkende, bleef bij nogal wat mensen de twijfel of het echt waar was. Eigenlijk was dat geen twijfel maar (ijdele) hoop.
Prins Bernard is al vaker op onwaarheden betrapt, en ook over fatsoensnormen en over zich aan de wet houden had hij zo zijn eigen opvattingen.
En geloof de mensen niet die beweren dat het lidmaatschap van de NSDAP heel gewoon was en dat je in die tijd geen baan kon krijgen zonder zo’n lidmaatschapskaart. In 1937, toen hij zijn lidmaatschap opzegde, was allang duidelijk waar Hitler en zijn partij voor stonden. Hitler had zijn boek, Mein Kampf, al geschreven, de NSDAP was openlijk antisemitisch en gebruikte al enige tijd geweld op straat tegen Joden en homoseksuelen. En Bernard werd lid in 1933, meteen na de machtsovername door Hitler.
Dat de prins zich heel goed realiseerde hoe fout die partij was, blijkt wel uit het feit dat hij de dag na zijn huwelijk zijn lidmaatschap beëindigde.
Dat huwelijk was allerminst uit liefde; de prins en zijn familie hadden een constant gebrek aan geld en Wilhelmina had heel veel moeite om haar enige dochter, die niet uitzonderlijk aantrekkelijk was, aan de -adellijke – man te brengen.
Kat in het bakkie voor de opportunist.
Wel ben ik blij dat mijn ouders dit nieuws niet meer mee hoeven maken, Tegen beter weten in zagen zij Prins Bernard als slechts een deugniet die soms wat kattenkwaad uithaalde, maar de Duitse vijand toch maar mooi de handtekening onder de overgave heeft laten zetten.
Maar de Lockheed-affaire was beslist geen kattenkwaad en een verzetsheld was hij ook al niet, hoewel hij wel gek was op verzetjes, met name als zijn echtgenote niet in de buurt was.
Nee, zo’n schuinsmarcheerder als de prins is Wopke Hoekstra waarschijnlijk niet.
Maar ook hij past keurig zijn principes aan de omstandigheden aan.
Om wat stemmen terug te winnen van de BBB, liet hij als vice-premier weten bij nader inzien al die strenge maatregelen over stikstof overdreven gezeur te vinden: waarom vasthouden aan 2030 als 2035 of nog later toch ook prima is, we hebben toch geen klimaatcrisis, kom nou toch.
Diezelfde Wopke vindt nu eigenlijk 2030 veel te laat. Hij haalde zelfs ongegeneerd zijn eigen kinderen (vrije-uitloopkinderen!) erbij, want die hadden er vooral bij hem op aangedrongen nu eindelijk eens wat aan het klimaat te doen. Dat hij als vice-premier al die jaren de kans had er wat aan te doen, maar maatregelen juist zo veel mogelijk op de lange baan schoof, was hij even vergeten.
Na zijn ministerschap op Buitenlandse Zaken had hij zijn Liselot beloofd minder te vliegen en meer thuis te zijn, dus stelt hij nu een wereldwijde vliegtax voor. Alleen dat ‘meer thuis’ wordt nu ‘minder thuis en meer Brussel’. Maar de principes daarover bijstellen is voor Wopke een fluitje van een cent. In zijn nieuwe baan dus een fluitje van biologisch hout en een heel groene en duurzame cent.
