Ergens wist Emma dat dit niet kon kloppen
‘Nu scheldt hij me uit voor vuile uitvreter.’
‘Toen we een goed jaar samen waren begon hij er weleens over als we ruzie hadden. Snel daarna ook als hij een paar borrels achter de kiezen had – wat geen uitzondering is in zijn geval. We zijn blijkbaar in de fase aanbeland waarin het niet meer uitmaakt of de drank in de man is of de man in kwestie kwaad. Vorige week schold hij me uit voor ‘vuile uitvreter’ omdat ik een grote bos bloemen voor in huis had gekocht – van zijn geld. Zo heftig had ik hem in de vijf jaar dat we samen zijn nog niet gehoord. Een nieuw dieptepunt.
Hij was getrouwd met wat ik al sinds de middelbare school als een van mijn beste vriendinnen beschouwde. We deelden alles samen, hadden geen geheimen voor elkaar. Totdat haar man “werk” van mij begon te maken en ik het vreselijk van hem te pakken kreeg. Zij woonden in die tijd nog maar net in hun nieuwe huis – een soort villa met een tuin die het formaat van een park heeft – en zij vroeg mij om mee te denken over de inrichting want ‘op mijn smaak kon ze vertrouwen’. Gordijnen, vloeren, sanitair, meubels, zelfs hun nieuwe bed met afstandsbediening – in bijna alles waarin ik nu notabene zelf woon, heb ik wel een stem gehad.
Ik kwam heel veel bij hen over de vloer in die tijd. Bleef ook geregeld een hapje mee-eten om daarna nog lekker samen een flesje open te trekken. ‘Blijf lekker slapen,’ was het dan, ‘want nu nog in die auto kruipen is onverantwoord.’ Op een nacht stond hij aan mijn bed. Ik wilde niet en ik wilde ook heel erg graag. Het kwam in ieder geval van seks en die seks was beter dan wat ik ooit in mijn leven had ervaren.
Alle clichés gingen op vanaf dat moment. Spijt, heel veel schuldgevoel, een heilig voornemen om dit nooit meer te doen en tegelijkertijd een verlangen naar méér en nergens anders meer aan kunnen denken. Ik probeerde mijn vriendin vooral te zien als hij er niet was, hield uitnodigingen voor ‘blijf nou gezellig’ af, maar dacht dat het toch ook heel raar zou zijn om vanaf nu nóóit meer te blijven.
Het was niet te stoppen, wat was begonnen die nacht tussen hem en mij. Op een gegeven moment stonden wij in de keuken te zoenen als zij even naar de wc was. Niet veel later stond hij bij mij op de stoep. Het hek was van de dam. Er was geen weg terug meer. Hij wilde van haar af, zei hij. Wilde alleen maar mij en met mij elke dag van de rest van ons leven de sterren van de hemel vrijen.
De dag dat zij hoorde wat er tussen ons speelde en hem verliet, is een zwarte bladzijde in mijn leven. Ergens wist ik dat dit niet kon kloppen, maar ik kon het, hem, niet tegenhouden. En zie hier waar ik in terecht ben gekomen. Als het waar is dat iedereen krijgt wat hij of zij verdient, dan is het nu mijn beurt om in mijn eentje op een houtje te gaan zitten bijten. Want er zijn weinig vrienden van vroeger die nog naar mij omkijken. En eerlijk? Geef ze eens ongelijk.’
Emma’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
