Energieleverancier
aan de lijn
O ja, ik weet het weer, xxxxx is die ene waar we een jaar geleden weg zijn gegaan, omdat er een betere deal te maken viel met een ander bedrijf. Wat uiteindelijk best weer veel gedoe bleek te zijn, qua administratie. Maar goed, het leverde euro’s op. Dit telefoontje is de tweede keer in een paar weken dat ze ons als klant proberen terug te halen. Ik heb toen al heel duidelijk gezegd dat ik niet geïnteresseerd ben. Sorry hoor, maar hou even bij wie er gebeld is. Lijkt me niet zo moeilijk in een of ander systeempje. Kwestie van ‘al gebeld en wil niet’ aanvinken. Maar goed, die mevrouw doet ook haar werk en ik zeg dat we daar al over gebeld zijn en dat ik toen ook al aangegeven heb dat ik geen belangstelling heb. Heb geen zin om twee keer hetzelfde gesprek te voeren natuurlijk. Vervolgens vraagt ze wannéér ik dan precies gebeld ben. Waarop ik antwoord: ‘Zoek dat zelf even uit’. Kreeg meteen een afblaffer dat ik niet zo onvriendelijk moet doen. Nou jaaaa!
En dan zit ík nu dus met buikpijn,
omdat ik niet aardig gebleven ben
Zit ik ineens met een partij boosheid (of schuldgevoel?) in m’n buik. Vraag 1 aan onze nieuwe coach Mariska, want die heeft er verstand van. Waarom blijft zoiets nou zo hangen? Is dat een vrouwendingetje? Dat ik wel graag aardig gevonden wil worden en dat ik heus ook wel weet dat het niet aardig is als ik zeg dat ze het zelf uit moeten zoeken, maar dat het eigenlijk helemaal raar is dat ik een administratie zou moeten gaan bijhouden over wanneer ik door welk bedrijf gebeld ben om mij iets te verkopen. Omgekeerde wereld, toch? Zo! Kwijt. Ze zeggen, dat je het van je af kunt schrijven. Gedaan. Hoewel… ik ben het eigenlijk helemaal nog niet kwijt… Vraag 2: Hoe raak je zo’n gevoel zo snel mogelijk kwijt?
Door Franska
Beeld: GettyImages Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
