En toen was hij weg!
Maar wat me toch elke keer stiekem een beetje pijn doet is als een gezellige foto onderaan mijn lijst ineens verandert in een grijs poppetje…
Tegenwoordig app ik nog maar weinig. Ik typ al de hele dag, dus om na een hele dag schermen nóg een keer te tikken, daar heb ik geen zin in. Sinds kort doe ik iets anders: voice-appen. En wat blijkt: ik ben een geboren voice-app-godin.
Met het grootste gemak klets ik 10 minuten vol. Mijn record, zij het gefragmenteerd omdat ik de voice-app van een vriendin aan het luisteren was en óveral op wilde reageren, is zo’n 30 minuten.
Natuurlijk vraag ik dan: o jee, vind je dit nog wel leuk, zo lang?
Je steelt als het ware toch iemands tijd, dat vind ik niet vanzelfsprekend. Deze – al net zo’n fervente – voice-apper verzekerde me: hoe langer hoe beter, ik vind het zó gezellig!
Daar waar we vroeger belden, tutten we nu lekker een minutenlange voice-app vol. Met het verschil dat je die in je eigen tijd kunt beluisteren. Van elf uur ’s avonds nog vlak voor het slapen tot half zes ’s morgens ‘ik kan niet meer slapen, dus begin tegen jou aan te kletsen’, het kan gewoon.
Alleen, tja, voice-appen doe je natuurlijk niet met iedereen. Ik in elk geval niet. Dus komt het voor dat ik sommige mensen een soort van niet meer app. En, dat zeg ik erbij, zij mij ook niet. Niet erg, zou je zeggen. Nee, dat is het ook niet. Maar wat me toch elke keer stiekem een beetje pijn doet is als een gezellige foto onderaan mijn lijst ineens verandert in een grijs poppetje.
Oftewel: je bent uit iemands contacten gepleurd
Voor mijn werk interview ik BN’ers, daar heb ik dan ook een nummer van. Niet meer dan logisch dat zij mij op een gegeven moment uit hun contactenlijst gooien. Maar de mensen die je al een tijdje kent die op deze manier te kennen geven dat je niet meer belangrijk bent… auw.
En ik weet het hoor, ik doe weer veel te fijngevoelig. Dat vind ik zelf ook. Alleen dit bewustzijn neemt dat allereerste klotegevoel, de verontwaardigde noujaaaa, niet weg. Natuurlijk blijf ik er geen dagen mee rondlopen. Even later ben ik het vergeten. Maar op het moment zelf schreeuwt alles in me:
Halloooooo ik ben echt wel leuk!!!
En de andere kant is ook: mijn foto zie je altijd. Ook als ik je niet ken. Ik kan iedereen uit mijn contactenlijst halen, zónder er iemand mee voor het hoofd te stoten.
Hmmm… nu ik erover nadenk is dat misschien nog wel erger. Want, zo is het ook mensen, het kan maar duidelijk zijn. Geen energie steken in mensen die ook geen energie in jou steken. Ja, dit is wél behulpzaam tegen het rotgevoel. Dág grijs poppetje, ik delete je NU!
