Franska.nl

‘Eerst rusten dan pauze’

Laatst sloeg iemand op TV de spijker op zijn kop. Zo zou het moeten zijn, dacht ik. Maar in de praktijk gaat het natuurlijk toch weer anders.

 

 

In Out of office laat Joris Linssen mensen met een burn-out meelopen bij een zorgboerderij. Op deze zorgboerderij, waar mensen met een beperking normaliter meelopen met anderen, zijn zij nu juist de mensen van wie je iets zou kunnen leren. 

 

Eigenlijk vind ik het wel raar dat we zeggen dat mensen die vanuit hun hart denken een beperking hebben. Ik denk eerder dat mensen die alleen kunnen denken vanuit hun Instagram- of TikTok-account (of anders vanuit hun jaarcijfers of portemonnee) een beperking hebben. Maar natuurlijk ben ik me ervan bewust dat je vanuit alleen je hart geen ziekenhuis kunt runnen, of een land kunt besturen. Maar dat kun je vanuit een grote waffel toch ook niet? En toch zie je dat in steeds meer landen gebeuren.

 

Daarom merk ik ook dat ik steeds vaker afhaak bij het journaal. Ik probeer liever wat andere beelden tot me te nemen dan alleen nog die over demonstraties, oorlogen, ziektes, milieuvervuiling, criminaliteit, woontekorten, fraude, enzovoort. En zo belandde ik dus in het programma van Joris, en daar hoorde ik een hulpboer (zo worden daar de mensen die met hun hart denken genoemd) even zijn dag duiden. En dan niet als in: eerst koffie, dan je e-mail checken, hardlopen, broodjes smeren, kinderen naar school brengen, terug racen, een was in de machine doen, klanten bellen, mediteren, drie online meetings voorzitten, de was er weer uithalen en in de droger stoppen, moeder bellen, lippen laten opspuiten, kinderen weer ophalen, notulen inleveren, nieuwe plannen voor komend jaar uitwerken, was opvouwen, boodschappen doen, kinderen naar pianoles brengen, eten koken, kinderen weer ophalen en begeleiden met huiswerk/bijles en ze daarna uitgebreid in bad doen (plus voorlezen), zelf nog even snel douchen, drie wijntjes naar binnen klokken en dan instorten. Neeee, dat is niet de bedoeling. 

 

‘Je moet tussendoor rust nemen’, gaf hij als tip. En waarom ik (die dat vaak vergeet) dan intelligent word genoemd en hij niet: je snapt er eigenlijk niets van.

 

‘Eerst rusten, dan pauze’, somde hij in zijn enthousiasme zelfs achter elkaar op in zijn rijtje met dagelijkse werkzaamheden. En hij maakte me daarmee zo verschrikkelijk aan het lachen dat ik subiet opknapte en me meteen al minder moe voelde. 

 

Zo wil ik het ook! dacht ik dus door hem. En daarom lag ik de dag erna al op een yogamatje en moest ik van de juf rustig ademhalen en me inbeelden dat ik op een strand liep. Ik liep in een traag tempo naar het water en tot zover voelde alles nog heel relaxt. 

 

Maar toen moest ik me inbeelden dat ik de zee inliep en… een paar meter wegzakte. 

 

Whuttt???

 

Ze bedoelde natuurlijk een paar centimeter, maar ik deed keurig wat zij zei en verdronk dus bijna. Grote paniek, en daarna onmiddellijk de slappe lach. Weg rust en geen pauze meer.  

 

De keer daarna leek het me daarom beter om te luisteren naar een al opgenomen sessie, zodat de juf zich niet meer kon verspreken. En dat ging beter.

 

Alleen had ik toen weer last van mijn bril. Die zat te strak, zat scheef en voelde erg onprettig. Ik worstelde me echter dapper door de meditatieles heen, maar was ondertussen hartstikke boos op mezelf, op mijn bril, op de brillenmaker, mijn neus, mijn huid, het gekriebel, álles. 

 

Tot ik mijn ogen weer mocht openen en zag dat ik mijn bril naast me op de grond had gelegd. Ik had dus helemaal geen bril op! 

 

En ik had dus veel beter mijn irritatie ook gewoon even naast me neer kunnen leggen. Iets wat een hulpboer op dat moment waarschijnlijk gierend van de lach zou doen.

 

Dus tsja… wie is hier nou slim, en wie heeft hier nou een beperking?