Eens een boekenwurm, altijd een boekenwurm
Heerlijk: ik ga wandelen en kom met een stapel boeken terug.
Ik ben altijd een boekenwurm geweest. Daarom vind ik de minibiebs die opeens overal opduiken zo geweldig. Ik ga een rondje met de hond lopen en kom terug met een hele stapel boeken.
Het boekenwurmvirus is erfelijk. Mijn moeder las veel en van mijn oma gaat het verhaal dat ze in oorlogstijd, alleen thuis met vier kinderen (mijn opa was tewerkgesteld in Duitsland), ’s avonds zo ingespannen zat te lezen dat ze het niet eens merkte als er iemand binnenstapte.
Toen ik klein was had mijn moeder een boekenkast vol boeken, waarvan ik een deel niet mocht lezen. Niet dat er seks of geweld in voorkwam, maar mijn moeder vond ze gewoon niet zo geschikt voor een kind van mijn leeftijd. Je snapt wel dat juist die boeken het meest interessant waren en die verdwenen dan ook stiekem naar mijn kamer. Ademloos las ik klassiekers als Woeste Hoogten en Jane Eyre. Fascinerend vond ik het boek over de Dionne-vijfling, geboren in 1934 in Canada, de eerste identieke natuurlijke vijfling die de kindertijd overleefde. Eigenlijk was het een heel droevig verhaal, want ze werden onder voogdij gesteld en als een soort attractie uitgebuit.
Als kind was ik dol op boeken als Wipneus en Pim, Puk en Muk en Narnia, later series als de Dolle Tweeling en Billie Bradley. Mijn kinderen heb ik altijd heel veel voorgelezen en het leuke is dat ze nu (bijna allemaal) zelf ook lezen. Ik kan me er nu al op verheugen mijn kleindochter straks sprookjes en verhalen voor te lezen.
Nog steeds lees ik alles wat los en vast zit. Dat er bij mij in de buurt zeker een stuk of vier minibiebs zitten, van die kastjes bij iemand in de tuin waar je gratis boeken mag lezen, vind ik dan ook geweldig. Een rondje met de hond levert me dan ook steevast een stapel boeken op. Het zijn niet altijd de boeken die ik zelf zou kopen, maar dat is juist leuk. Dan kan er zomaar een echte verrassing tussen zitten. Soms kan ik er na 50 bladzijden nog niet doorkomen, soms verwacht ik er niks van maar zit ik er meteen helemaal in. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik over een stoeprand struikel omdat ik al lopend al aan een boek begonnen ben.
Dus heel veel dank aan al die mensen die zo’n kastje in de tuin hebben en die zo de dag van een heleboel mensen een stukje mooier maken!
