‘Een verzoek dat ik niet kan negeren’
Als Denise langs het hockeyveld staat te kijken begint een vader van een van de meisjes uit het team een gezellig praatje met haar, maar dan neemt het gesprek opeens een hele nare wending.
‘Al jaren ben ik vrijwilliger bij de hockeyvereniging. Het begon ooit toen mijn dochters klein waren met de verplichte bardienst, maar ik vond het eigenlijk wel leuk om iets binnen de vereniging te doen. In mijn jonge jaren heb ik op hoog niveau gespeeld, maar door een blessure moest ik daarmee stoppen. Gelukkig haal ik nog wel veel plezier uit het coachen van het selectieteam van onze vereniging. Ik begeleid meiden van zeventien en dat is hartstsikke leuk. Binnen onze club hebben we een paar talentvolle speelsters en het is bijzonder om te zien hoe ze met de juiste aanwijzingen opeens veel beter gaan spelen. Persoonlijk vind ik dat het plezier voorop moet staan, alleen is dat vaak lastig aan de ouders van die meiden uit te leggen.
Ieder jaar weer is een aantal vaders en moeders erg teleurgesteld als blijkt dat hun dochter niet in de selectie is opgenomen. Soms denk ik dat die ouders het belangrijker vinden dan die meisjes zelf om in het eerste team van de club te spelen. Ik moet dan altijd voorzichtig uitleggen dat hun dochter een heel leuke meid is, maar dat ze beter tot haar recht komt in een van de lagere teams. Dat het ook veel leuker is om in een team te zitten met meisjes die net zo spelen als jij. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat niet ieder kind het talent heeft om op een hoger niveau te spelen en als ze dat wel doen, dat dan het hele team daar last van heeft. Maar dat willen die ouders natuurlijk niet horen. Dus moet ik iedere keer weer een aantal ouders op een diplomatieke manier teleurstellen.
Toen ik afgelopen weekend langs de lijn stond gebeurde er iets heel vervelends. Ik stond te kijken naar de meiden die ik voor volgend seizoen misschien voor mijn team kon selecteren, toen er iemand naast me kwam staan. Bert ken ik via m’n werk, hij is HR-manager en toevallig spraken we elkaar laatst over de reorganisatie van het bedrijf waar we allebei werken. Mijn functie staat op de tocht en ik moet binnenkort samen met mijn collega’s opnieuw solliciteren op de banen die overblijven. Dat nieuws kwam als een mokerslag want ik ben kortgeleden gescheiden en moet nu ook financieel gezien mijn eigen boontjes doppen. Mijn baan verliezen is iets dat ik me nu echt niet kan veroorloven. Bert weet dat en vroeg hoe het nu met me gaat. Ik vertelde hem dat ik erg veel stress van deze situatie heb, want mijn baan verliezen heeft erg veel consequenties. Hij zei dat hij me heel goed begreep en bleef toen even stil.
Toen draaide hij zich naar de meisjes op het veld en zei op samenzweerderige toon dat zijn dochter Nicky ook gek is op hockey en dolgraag een paar teams hogerop zou willen spelen. Of ik zijn dochter toch wel even in het selectieteam wil plaatsen. Want ik begreep toch wel hoe belangrijk dat voor haar is, zei hij met een stalen glimlach. Vast net zo belangrijk als jouw baan, voegde hij eraan toe, terwijl hij mij indringend aankeek. Daarna draaide hij zich om en liep zonder nog maar iets tegen me te zeggen weg.
Ik bleef sprakeloos achter. Natuurlijk weet ik ook wel dat Nicky het niveau niet heeft om in de selectie te spelen, maar ik ben bang dat ik nu niet anders kan dan haar daar toch een plek in mijn team te geven. Mijn baan verliezen kan ik me echt niet permitteren, want ik heb het salaris heel hard nodig om mijn hoofd boven water te houden. Bert weet dat dondersgoed en hij maakt daar op een verschrikkelijke manier misbruik van.’
