Wie nog binnen Nederland trouwt lijkt toch een beetje een loser. Je moet minimaal de complete familie importeren naar een Toscaanse wijngaard, Spaanse haciënda of Grieks eiland. Maar laten we eens stilstaan bij het genot van een kleine, maar fijne bruiloft. 

Op vrijdagochtend ging mijn wekker net na zessen. En nog eentje om zeven, acht en negen. De planning was strak, de to do list uitdagend. Er moest nog een zelf gefabriekt album ingepakt worden, mijn haar vroeg om een wasbeurt en krul en – oh ja- er lag nog een laatste beetje werk te wachten. Dat kan gewoon allemaal, als je broer en zijn (toen nog) aanstaande een kleine maar fijne bruiloft vieren. Ik dácht er zelfs nog even over om te gaan hardlopen, maar je kan ook overdrijven. 

Losse familieflodders 

De bruiloft was precies zoals zij zijn. Met aandacht, in elk hoekje de liefde voelbaar en niet tot in het minuscule detail gepland. De bruid in het rood, mijn broer bretels en een overhemd bezaaid met uiltjes. Een ceremonie in de raadszaal van Voorschoten, waar niemand naar de ruggen keek omdat zij het interieur omgooiden. Zij wilden de mensen zíen, aankijken en onderdeel laten zijn van de trouwerij. 

Daarna foto’s in het parkje. “Wie mee wil, mag mee”, riep mijn broer. Alle gasten kwamen. Geen lijst voor de fotograaf, geen duizend-en-één locaties, geen verplichte nummertjes. En of we rond 13:00 uur lekker in Leiden aan wilden schuiven, want dan begon de middag. Mijn oudste broer zong een intens mooi en klein lied, vaders en moeders gaven speeches, de polaroids vlogen je om de oren, iedereen dwarrelde door elkaar en rond de klok van vier liep het knusse restaurantje als vanzelf leeg. De bruid, bruidegom, een gevulde cadeautafel en nog wat losse familieflodders bleven achter. Dat was het. 

In de papieren 

Als iemand me vraagt hoe de bruiloft van mijn broertje was, dan zeg ik: precies zoals zij zijn. Zo mooi, met oog voor iedereen die er was, intiem en een dag waar de liefde overal voelbaar was. In hun blikken, bij de familie, in de kneepjes in armen van vrienden, in de tranen van geluk en de omhelzingen. En dat zette me aan het denken. Leuk, zo’n enorme bruiloft, maar heeft het meer waarde? Nee! Maakt het meer indruk? Nee! Ben je er minder getrouwd om als je het kleiner viert? Nee! Ik durf zelfs te zeggen dat je veel meer in je opneemt als er minder afleiding is. 

Nog wat handige bijkomstigheden. Je kunt om zeven uur ’s ochtends gewoon nog even een persbericht tikken thuis, omdat je nergens op een ongoddelijke tijd moet verschijnen. Het jaagt je gasten niet op absurde kosten, want zo’n Grieks eiland loopt toch in de papieren. En aan het einde van de dag ga je als bruidspaar gewoon lekker samen de avond vieren. Ik snap het wel. 

Het zou zomaar eens kunnen dat als je alle details van een bruiloft weglaat ineens overblijft waar het écht om gaat. De liefde.