Een dag voor de vakantie zette Jo een punt achter haar huwelijk
‘Ik ga niet meer mee’, zei ik tegen mijn man en meteen begon ik alles wat ik net had ingepakt weer uit te pakken.
‘De vakanties waren op het laatst het ergst. In de auto ernaartoe was het nog wel te doen, want dan waren er altijd de navigatie om in de gaten te houden, andere automobilisten om op te schelden en de verkeersberichten om te volgen. Eenmaal aangekomen in ons hotel – we gingen altijd alleen maar naar hotels – vluchtte ik zo snel mogelijk met een vuistdik boek richting het zwembad. Ik probeerde niet te wanhopen als ik mijn hersens pijnigde over een mogelijk gespreksonderwerp. Iets, maakt niet uit wat, om het samen over te hebben. Maar verder dan opmerkingen over de andere hotelgasten kwam ik niet meer. De maaltijden waren het ergst. Vooral tijdens de diners vielen er eindeloze, pijnlijke stiltes. Als ik ons vanaf een afstandje probeerde te aanschouwen, zoals anderen dat ook zouden doen, zag ik een uitgeblust echtpaar. Geen stel, maar twee individuen die er beter aan hadden gedaan al jaren geleden ieder een andere afslag te nemen. In plaats daarvan modderden we nog steeds aan en waren we in elk denkbaar opzicht zo ver uit elkaar gedreven dat een weg terug al niet meer tot de mogelijkheden hoorde.
Maar telkens kwamen we na een vakantie weer thuis in ons leven vol vertrouwde patronen die voor structuur zorgden, afleiding verschaften en de meest pijnlijke leegtes met een troostend laagje toedekten, zodat ons samenzijn niet meer zo erg schrijnde. De kruik ging net zo lang te water tot die barstte. Dat gebeurde op de dag dat ik de koffers aan het pakken was voor wat weer een luxe vakantie in Frankrijk moest worden. Van het ene op het andere moment besloot ik om op te houden met dit huwelijk en deze manier van leven en een einde te maken aan deze poppenkast en peilloze eenzaamheid.
‘Ik ga niet meer mee’, zei ik tegen mijn man en terwijl ik de woorden uitsprak begon ik meteen weer alles uit de koffer te halen wat ik er net had ingestopt. Hij stond op de drempel van onze slaapkamer en daar bleef hij een hele poos staan zwijgen. Ik probeerde aan zijn gezicht af te lezen wat er door hem heen ging, maar zijn masker leek uit steen gehouwen en verried niets. Pas toen ik schreeuwde dat hij hopelijk gehoord had dat ik niet meer meeging op vakantie en dat het klaar was tussen ons, kwam hij tot zijn positieven. Hij schraapte zijn keel, haalde een paar keer heel diep adem en zei toen: ‘Ik denk dat ik je dankbaar ben dat jij durft te doen waar ik al heel lang tegenaan zit te hikken. Je hebt gelijk dat dit nergens meer over gaat. Ik heb geen hekel aan je en waarschijnlijk zal ik op een bepaalde manier altijd van je blijven houden. Ik voel me alleen het grootste gedeelte van onze tijd samen heel erg alleen en die pijn is zo confronterend dat hij verlammend werkt.’
Onze echtscheiding was er een volgens het boekje: snel en pijnloos. Toen we eenmaal ieder op onze eigen benen stonden, lukte het zowaar om nu en dan weer eens iets van een gesprek te hebben. We zijn laatst zelfs samen uit eten geweest. Toen we na afloop afscheid namen besefte ik dat we die avond meer met elkaar hadden gedeeld dan in de laatste jaren van ons huwelijk bij elkaar.’
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
