Een bittere pil
‘Een tijd geleden belde hij onverwacht aan. Door het ruitje in de voordeur zag ik Björn, mijn broer. Ik schrok toen ik zijn gezicht zag en deed snel open. ‘Heb je even tijd voor me?’ vroeg hij, en liep zonder antwoord af te wachten langs me naar de woonkamer.
Terwijl ik een glas wijn voor hem inschonk bekeek ik hem vanuit mijn ooghoek. Hij was magerder geworden en ik zag donkere kringen onder zijn ogen. Zou hij soms ziek zijn? Toen ik naast hem ging zitten vroeg ik voorzichtig hoe het met hem ging. Het bleef lang stil, maar toen begint hij zachtjes te huilen.
Ik schrok ervan. ‘Problemen thuis?’ vroeg ik. En hij knikte. Ik wist dat Björn en zijn vriendin al jaren probeerden om een kindje te krijgen, maar dat het maar niet lukte. De laatste ivf-behandeling eindigde vorig jaar weer in een miskraam en dat was zo verdrietig. Ze waren juist zo blij dat het toch weer gelukt was en nu moesten ze opnieuw van voren af aan beginnen.
Björn wilde het zwanger worden daarna graag even op pauze te zetten en zich een tijdje richten op iets anders dan ziekenhuisbezoeken, hormoontherapie en iedere keer slecht nieuws. Hij vond de druk te groot worden en wilde eindelijk weer even met andere dingen bezig zijn. Weer gewoon leven. Zijn vriendin vond dat maar moeilijk en had het idee dat er kostbare tijd verloren ging.
Ze hadden er dan ook steeds vaker ruzie om wat zorgde voor een verwijdering tussen hen. Ik had daar geen idee van, dacht dat ze ondanks dat stille verdriet toch wel gelukkig waren met elkaar. Maar dat was wat Björn me wilde vertellen. Dat hij het niet meer kon opbrengen om weer de medische molen in te moeten. Dat weer alles was gericht op het krijgen van een baby. Het moest toch ook mogelijk zijn om gelukkig te worden zonder kind?
Ik wist niet wat ik ervan moest zeggen. Ik snapte zijn vriendin wel, ze was inmiddels 39 dus de kans op een zwangerschap wordt steeds kleiner. Maar als ik goed naar Björn luisterde was hij er ook niet meer zeker van dat hij met haar oud wilde worden. Hij had het gevoel dat hij met zijn rug tegen de muur stond. Want als hij de stekker uit hun relatie zou trekken, zou zijn vriendin waarschijnlijk nooit moeder worden en dat kon hij toch niet over zijn hart verkrijgen?
Maar een gezin stichten met een partner waar hij niet meer onvoorwaardelijk van hield wilde hij niet, want hij wist wat hem te wachten zou staan. Onze ouders bleven ook veel te lang bij elkaar en dat maakte dat wij opgroeiden in een liefdeloos huwelijk met veel ruzie en teleurstellingen. We hebben daar na de scheiding nog jaren last van gehad en dat wilde hij zichzelf en zijn kind besparen. Maar hoe moest het dan met zijn vriendin, een vrouw met een heel grote en ingewikkelde kinderwens? Die kon hij toch niet aan diggelen gooien door bij haar weg te gaan?
Inmiddels is er bijna een jaar voorbij. Een paar weken geleden is de bom gebarsten en zijn ze uit elkaar gegaan. Björn zit met een enorm schuldgevoel maar is ook opgelucht. Het is voor zijn inmiddels ex-vriendin een bittere pil dat hij haar geen moeder zal maken. Maar dat mijn broer voor zichzelf durft te kiezen en niet aan een ongelukkige toekomst wil beginnen, daar ben ik eerlijk gezegd heel blij om.’
