Franska.nl

 

 

‘Ik sta in de rij bij de kassa als mijn telefoon gaat. Het is zaterdagmiddag en de band ligt vol met boodschappen die ik zo snel mogelijk in mijn tassen wil stoppen. Ik zie dat mijn zoon probeert om me te bellen, maar die moet maar even wachten. Maar een paar seconden nadat ik het nummer heb weggedrukt belt hij weer. Geïrriteerd neem ik op en vraag wat er aan de hand is. Dan hoor ik hem vragen waar ik ben en of ik zo snel mogelijk naar hem toe kan komen. Want hij zit vast op het politiebureau. Ik schrik me rot en vraag wat er gebeurd is, maar dat wil hij liever niet over de telefoon zeggen. Hij kan het allemaal uitleggen, zegt hij. 

 

Het is een uur rijden naar de stad waar Hein studeert en het kost me moeite om deze drukke zaterdag een parkeerplek in de buurt van het politiebureau te vinden. De hele rit denk ik koortsachtig na wat er nou toch aan de hand kan zijn, want als je door de politie wordt opgepakt dan heb je wel iets op je kerfstok. Als de agent me naar het kamertje brengt waar Hein op me wacht legt hij uit dat mijn zoon is opgepakt vanwege de verdenking van het dealen van cocaïne. Vol ongeloof begin ik te lachen. Mijn zoon? Cocaïne? Dan hebben ze vast de verkeerde voor zich. Maar als ik later het schuldbewuste gezicht van Hein zie weet ik voldoende. 

 

Blijkbaar was Hein op een of ander feestje in een studentenhuis beland waar het er nogal ruig aan toe ging. Veel drank en harde muziek en toen de politie uiteindelijk kwam om de overlastgevers naar huis te sturen stribbelde Hein nogal tegen. Hij was volgens de agenten overduidelijk onder invloed van het een of ander en toen ze hem naar buiten wilden begeleiden viel er een klein zakje uit zijn jaszak. Een zakje met cocaïne, zo bleek. Vol afgrijzen hoor ik de agent zeggen dat er bijna een gram coke in zat en dat ze daarom het vermoeden hebben dat Hein er in handelt. Ze adviseerden hem met klem om een advocaat in te schakelen en om hulp te gaan zoeken. Want een verslaving maakt ook je toekomst kapot, zei de agent nog. 

 

Hoe ik het politiebureau uit ben gekomen weet ik niet meer want ik schaamde me kapot. Mijn kind verslaafd aan coke, dat kon ik me al niet voorstellen en dat hij er ook nog in zou dealen, dat sloeg werkelijk alles. Onderweg naar huis vertelt Hein met horten en stoten wat er is gebeurd. Mijn grote zoon zit als een klein kind te huilen. Dat hij vorig jaar op een festival gewoon voor de lol eens een lijntje had genomen. Hoe dat maakte dat hij het gevoel had dat hij alles aankon. Dat hij dat gevoel steeds weer opnieuw wilde hebben. Als hij dagenlang moest studeren om zijn tentamens goed te kunnen maken. Omdat zijn vader weer eens zat te pushen omdat die verwacht dat Hein in de toekomst in zijn advocatenpraktijk komt werken. Dat hij helemaal niet net zoals zijn vader jurist wil worden. Maar dat hij dat niet durft te zeggen omdat Pa dat nu eenmaal al heel zijn leven van hem verwacht. 

 

Het is altijd mijn grote ergernis over mijn ex geweest. Dat hij onze zoon altijd zo gedrild heeft om zijn vwo te halen, zodat hij rechten kon gaan studeren om net zoals hij ook advocaat te worden. Ik heb geprobeerd om Hein zijn eigen keuzes te laten maken maar blijkbaar was de druk die mijn ex op onze zoon heeft uitgeoefend toch zo hoog dat Hein aan een studie rechten begon. Ik dacht altijd dat hij dat zelf wilde, maar nu begrijp ik pas dat hij zijn vader niet teleur wilde stellen. 

 

Mijn ex was in alle staten toen hij hoorde wat Hein gedaan had. Of hij wel wist dat hij met deze idiote actie zijn eigen toekomst en die van het familiebedrijf op het spel heeft gezet. Ik hoorde hem gewoon tegen ons kind schreeuwen terwijl Hein de hoorn aan zijn oor hield. Op een gegeven moment heb ik de telefoon maar afgepakt en tegen mijn ex gezegd dat hij op een ander moment maar met onze zoon moest praten, want dit had helemaal geen zin. Toen ik daarna nog een lang gesprek met Hein had begreep ik pas hoe hoog de druk al die jaren bij hem geweest moet zijn en dat hij zocht naar een manier om ermee om te gaan. De coke gaf hem het gevoel dat hij kon vliegen en het was zo makkelijk om eraan te komen. Bovendien verdiende hij genoeg met zijn baantje om zijn verslaving te betalen en had niemand er last van. 

 

Dat ik Hein niet voldoende tegen de druk van zijn vader heb beschermd voelt als verschrikkelijk falen. Ik maak me veel zorgen over wat de vondst van deze coke voor mijn zoon voor gevolgen zal hebben, maar diep van binnen denk ik dat het misschien ook wel eens een zegen kan zijn. Want als Hein door de rechter veroordeeld wordt en een strafblad krijgt kan hij sowieso niet als advocaat aan het werk en zal hij een ander vak moeten kiezen. Dan zal de druk van zijn vader voor altijd van hem af vallen en misschien is dat eigenlijk wel het beste dat hem kan overkomen.’