‘Dit voelt zo verschrikkelijk onrechtvaardig’
Suzanne is al jaren de vaste hulp van een oudere dame die alleen woont. Maar nu deze dame steeds vergeetachtiger wordt, staat Suzanne een nare verrassing te wachten.
‘Al jaren werk ik voor een oude dame als hulp in de huishouding. Ik denk dat ik al 25 jaar iedere woensdag bij mevrouw Van Walen in huis ben, in de grote vrijstaande villa waar ze inmiddels helemaal alleen woont. Haar man is vorig jaar overleden en nu zit ze daar in haar eentje in dat grote huis. Maar verhuizen wil ze niet en ergens kan ik me dat ook wel voorstellen. Als je je hele leven op een plek hebt gewoond is het moeilijk om al je herinneringen achter te laten. Maar ik merk dat mevrouw steeds slechter ter been is en vergeetachtiger wordt. Zo kom ik op de gekste plekken spullen tegen en het lijkt wel of ze tegenwoordig alles wil bewaren. Ik vind overal verpakkingen waarvan ze zegt dat het zonde is om weg te gooien.
De familie van mevrouw is altijd erg vermogend geweest en daarom staat het huis vol met dure spullen. Zo hangen er bijzondere schilderijen die al generaties in de familie zijn en waarschijnlijk onbetaalbaar zijn. Heel af en toe haal ik er een plumeau overheen en probeer het canvas dan eigenlijk nauwelijks aan te raken. Maar toen ik van de week weer bij mevrouw aan het werk was, hoorde ik opeens een harde klap en glasgerinkel. Ik rende naar de woonkamer en zag mevrouw op haar knieën op de grond zitten tussen de blauwe glassplinters. Blijkbaar wilde ze een van de antieke vazen uit de vitrine pakken en glipte deze uit haar handen. Meteen heb ik mevrouw overeind geholpen en voorzichtig op de dichtstbijzijnde stoel gezet. Daarna pakte ik een kartonnen doos en een veger en blik om het glas op te ruimen.
Ik had geen idee dat het om een vaas van een beroemde glaskunstenaar ging die een waarde had van duizenden euro’s. Zonder erbij na te denken heb ik een briefje in de doos gedaan waarin ik uitlegde dat mevrouw de vaas had laten vallen en heb ik hem in de hal gezet zodat haar dochter hem zou zien als ze bij haar moeder op visite kwam. Maar de dag erna belde haar dochter met een zeer vervelende boodschap. Mevrouw had blijkbaar tegen haar gezegd dat ik de vaas uit mijn handen had laten vallen en nu moest ik hem betalen. Toen ik haar rustig uitlegde wat er gebeurd was, zei ze dat ze dat natuurlijk niet geloofde. Haar moeder kende de waarde van de vaas en zou hem nooit zomaar uit de vitrine hebben gepakt. Zeker niet nu ze inmiddels niet meer zo goed ter been is en bang is om te vallen. Dus met mijn antwoord nam ze geen genoegen en ze eiste een schadevergoeding van ruim drieduizend euro.
Ik wist niet wat ik hoorde. Mevrouw had die vaas zelf uit haar handen laten vallen en nu kreeg ik de schuld van iets dat ik niet gedaan heb. Hoe ik haar ook probeerde uit te leggen dat haar moeder zelf de vaas had laten vallen, er was geen praten aan. Ze zei zelfs nijdig dat haar moeder toch niet gek was? Die mankeerde echt niets aan haar geheugen en zou hier nooit over liegen. En als ik niet snel met dat bedrag over de brug kwam, dan zou de familie een advocaat in de arm nemen.
Nu ben ik al dagen van slag door deze bizarre situatie. Bewijzen dat ik het niet gedaan heb kan ik niet want mevrouw en ik waren de enigen die in het grote huis aanwezig waren. Maar betalen voor iets dat ik niet gedaan heb is toch bespottelijk? Ik heb echt geen idee wat ik nu moet doen en het ergste is, ik werk al jaren voor de familie en opeens word ik zo door ze behandeld? Ik heb geen poot om op te staan en dit voelt zo verschrikkelijk onrechtvaardig.’
