Eveline ging met hangende pootjes terug naar haar man omdat ze niet anders kon.
‘Op zijn leuke helft werd ik ooit verliefd. Zijn leuke helft is warm en attent, een prima echtgenoot, een toegewijd arts en een goede vader. Maar zijn slechte kant is duister als de nacht, heeft intens gemene streken, is leugenachtig en manipuleert alles en iedereen. Onze zoon studeert inmiddels. Onze dochter is vijftien. Ik had me voorgenomen om bij hem te blijven totdat ook zij de deur uit was, maar het ging niet meer. Hij had me door, zei hij. Mijn omtrekkende bewegingen, mijn hem ontwijken en doen alsof. Hij probeerde het steeds meer af te dwingen. Me bij mijn haren grijpen zodat hij me kon zoenen en me dwingen om seks met hem te hebben.
Begin van dit jaar heb ik hem verlaten. Meer dan een huisje op een vakantiepark kon ik niet betalen, maar ik nam me voor om een baan te gaan zoeken, en als de scheiding was uitgesproken, de opbrengst van het huis verdeeld en de alimentatie bepaald, dan zou ik financiële armslag krijgen. Hij traineerde elke poging die ik ondernam om formeel van hem los te komen. Maar nog erger: hij heeft onze dochter zo bewerkt dat die weigert om bij mij ‘in dat lullige zomerhuisje’ te komen. Als ik haar wil zien moet ik maar bij haar en haar vader komen. Intussen heeft ook corona roet in het eten gegooid; na zoveel jaren weer terugkomen op de arbeidsmarkt lukt vooralsnog niet.
Na eindeloos twijfelen, vooral aan mezelf, ben ik een maand geleden met hangende pootjes naar hem teruggegaan. Het vertrouwen op een nieuw leven voor mezelf ben ik inmiddels kwijtgeraakt. Ik begon vol goede moed aan dit avontuur, maar weet me er geen raad meer mee. En van het idee om mijn kinderen definitief kwijt te raken draaide door. Ik was zo bang dat hij ze zodanig zou hersenspoelen dat ze me nooit meer zouden willen zien, dat ik het niet meer uithield.
De paar vriendinnen die ik heb, beginnen af te haken. Ze zeggen het niet met zoveel woorden maar ik voel dat ze niet begrijpen waarom ik weer naar hem ben teruggegaan. Ze zijn op de hoogte van zijn agressie, met name in de slaapkamer. Ze maken zich daar zorgen om en dat doe ik zelf ook. Zoals het er nu voor staat heeft hij het gevoel dat hij gewonnen heeft en dat ik hem niets meer kan flikken. In zekere zin is dat zo. Hoewel ik mezelf elke ochtend voorneem dat dit de laatste in dit huis is en dat ik koste wat het kost voor mezelf moet kiezen voordat het te laat is, durf ik niet op te stappen en heb ik ook geen idee waar ik naartoe zou kunnen vluchten.’
Evelines naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
