Franska.nl

‘Dit had niemand mij kunnen voorspellen’

‘Want de band die ik met mijn dochter had was toch zeker sterker dan dit?’

 

‘We waren hartstikke blij toen onze dochter haar man tegenkwam. We hadden oprecht een klik met hem, konden overal samen over praten, waren heel ontspannen samen en – het allerbelangrijkst – onze dochter was in de wolken met hem en dat was wederzijds. Met zijn ouders, aan wie we na ongeveer een jaar werden voorgesteld, hadden we eigenlijk net zo’n klik. Aardige mensen met een verhaal, net als wij ondernemers, van dezelfde leeftijd en met zelfs veel dezelfde interesses. Het kon niet anders dan dat ook onze dochter het goed met zijn ouders kon vinden en ook daar waren we blij mee.

 

Toen het eerste kindje onderweg was stelden we ons voor dat we daar ook samen van zouden kunnen genieten. Zonder overleg was ik er stiekem al van uitgegaan dat wij een vaste oppasdag zouden krijgen. We wonen immers bij elkaar in de buurt en als er iemand vertrouwd is voor mijn dochter dan ben ik dat toch zeker. Maar toen ik dat aankaartte werd er wat lauw op gereageerd. Mijn dochter zou het eerst nog even met haar man overleggen, was het verhaal. Al bleef het daarna akelig stil.

 

Toen ze al met zwangerschapsverlof was – en ik het niet kon laten om er nog eens over te beginnen – kwam de aap uit de mouw. Zij en haar man gingen allebei een dag minder werken, de kleine zou straks één dag naar de opvang gaan omdat dat nu eenmaal heel leerzaam was en de andere twee dagen zouden zijn ouders gaan oppassen. Zij wonen namelijk wat verder weg waardoor brengen en halen op één dag een beetje te veel van het goede zou worden. Daarbij had haar man het plan opgevat om één avond in de week zonder kind te zijn zodat ze die avond lekker de tijd aan zichzelf zouden hebben en er in ieder geval ook één nacht in de week doorgeslapen kon worden. Het plan met mij was om de ‘oma voor noodgevallen’ te worden, dus oppassen als het kindje niet naar de opvang kan of als zijn ouders een keer niet kunnen.

 

Ik was zo uit het lood geslagen dat ik geen woord meer kon uitbrengen en spontaan begon te huilen. ‘Nou mam, nou niet gaan huilen’, zei mijn dochter. Ze was lichtelijk geïrriteerd – al denk ik achteraf dat ze zich best wel opgelaten voelde omdat deze oplossing totaal niet past bij hoe wij samen altijd zijn geweest. ‘Niet huilen?’ antwoordde ik. ‘Dit voelt als een klap in mijn gezicht. Als je nou had gezegd dat wij om en om zouden oppassen, maar we worden afgeserveerd als de oma voor noodgevallen, die komt echt heel hard aan.’

 

Hoewel ze er nooit meer op teruggekomen is vermoed ik dat dit uit zijn koker komt en dat hij dit samen met zijn moeder heeft bekokstoofd. De baby – een wolk van een ventje waar ik stante pede tot over mijn oren verliefd op was – is nu vier maanden. Mijn dochter gaat pas over een maand of drie weer aan het werk. Ik weet niet hoe dit gaat uitpakken. Wat ik wel weet is dat de relatie met mijn dochter hierdoor een optater heeft gekregen en dat ik me het oma worden heel anders had voorgesteld. Mijn man zegt dat ik maar gewoon even moet afwachten en dat het vast wel goedkomt. Ik ben daar zelf niet zo zeker van want daarvoor is de plotselinge verwijdering tussen mijn dochter en mij wel heel erg groot.’

 

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.