‘Je gaat op een soort Out of Africa-honeymoon en je vent doet de helft van die hele vakantie zijn bek niet open om je weet niet eens wat?
Vriendin M. kan er niet over uit. Wie wel? Stel je nou toch eens voor dat iemand totaal flipt omdat je een praatje aanknoopt met gewoon maar een meneer die toevallig net als jullie aan een kampvuurtje in de rimboe zit? Hij moet wel knettergek zijn, die kok, volgens M. En dat had ze dus nooit gedacht. Hij leek ideaal. Echt ideaal!
Dat doodzwijgen had hij tot kunst verheven, had zijn ex me verteld op die bewuste avond in de kroeg. Omdat hij wist dat ze daardoor totaal stuk ging. Een maand of wat na het kampvuurincident had hij een aanvaring met haar dochter gehad. Ook om iets wat ze achteraf met geen mogelijkheid meer kon reproduceren. Hij was weer met van alles gaan smijten en was toen in bed gaan liggen. Daar was hij drie dagen niet meer uitgekomen – althans niet op de momenten dat zij of haar dochter thuis waren. Toen hij weer opstond en douchte had ze gehoopt dat het over zou zijn, maar in dat zwijgen had hij nog meer dan een week volhard. Eigenlijk was hij net zo vals als hij lief kon zijn. Een man met twee gezichten. Minimaal. Want hij had nog wel meer gekke trekjes.
Liegen, dat was ook zoiets. Het was pathologisch bij hem. Kleine dingen, grote dingen, belangrijke dingen, onnozele dingen; hij loog zoals het ‘m uitkwam, waardoor ze op een gegeven moment geen idee meer had met wie ze nou eigenlijk te maken had. Zijn vader zou een grote boerderij in Friesland hebben gehad, maar toen ze zijn vader sprak bleek die gewoon loonwerker in Brabant te zijn geweest en nooit een koe in bezit te hebben gehad. De verkoop van zijn restaurant zou meer geld hebben opgeleverd dan hij ooit op zou kunnen krijgen. In werkelijkheid was hij hartstikke platzak toen de echtscheidingspapieren getekend werden. En dan was er nog dat krankzinnige verhaal over zijn ex die depressief zou zijn. Zo depressief en ziek dat er niet mee te leven viel en dat hij op een dag niet anders had gekund dan bij haar weg te gaan. Met onbeschrijflijk veel pijn in zijn hart, maar hij kon niet anders – en telkens als hij het vertelde kwamen spontaan de krokodillentranen. Ze was er op een gegeven moment achteraan gegaan, hoe dat nou zat met zijn ex en waarom hij zijn dochter nooit zag. Met die ex bleek dus helemaal niets mis. En met zijn dochter ook niet. Als er iemand niet spoorde in dit verhaal, dan was hij het zelf wel. Alleen wilde hij daar niets over horen en niets van weten. Want als er iets was wat hij niet verdroeg, dan was het kritiek.’
Anna Maria is 48, moeder van een dochter van vijftien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.
