‘Ik voel me alsof ik een date heb, wat feitelijk ook zo is. Alleen hoort deze rare onrust totaal niet bij een afspraak met gewoon een vrouw.
We hebben in haar buurt afgesproken, de ex van de kok en ikzelf. Omdat hij zich daar absoluut niet laat zien, weet ze, en bij mij dus duidelijk wel. Ze zit er al als ik binnenkom, ik weet meteen dat zij het is. En wat ik zie bevalt me, een vrouw naar mijn hart.
We zijn niet ongemakkelijk, er wordt niet gehumd en er worden geen open deuren ingetrapt om het gesprek opgang te helpen. We zijn niet verbaasd dat we van dezelfde wijn houden en ook niet dat ons haar wel heel erg hetzelfde is. ‘Wij zijn dus zijn type’, zeg ik. ‘Met als enig verschil dat het voor mij niet goed afliep terwijl het voor jou nog niet was begonnen, godzijdank’, zegt ze. Ik zeg dat ik haar dankbaar ben omdat de kok ontegenzeggelijk iets doet wat de alarmbellen in mijn hoofd steeds doet rinkelen en dat ik niet onder woorden kan brengen wat dat is. Ik kijk haar aan en stel de vraag maar meteen: ‘Hoe erg was het?’
Het verhaal over zijn ex-vrouw die bipolair zou zijn heeft hij mij ook vast en zeker op de mouw gespeld, neemt ze aan. Net als het verhaal over zijn dochter dat maar nooit concreet zou worden. Dus ‘hoe erg was het?’ Laat ze maar beginnen bij het begin.
Ze was net gescheiden. Een nare scheiding die ze nog lang niet verwerkt had. Misschien was ze kwetsbaar op het moment dat ze hem tegen het lijf liep. ‘En misschien heeft hij wel een neus voor kwetsbaar wild’, zegt ze. In ieder geval deed en zei hij steeds alles waar ze behoefte aan had. Hij liet haar met rust als dat even moest, was bij haar als ze dat wilde. En dan dat koken! Dat heerlijke in de watten worden gelegd als je er even doorheen zit!
Lang verhaal kort? Haar tienerdochter zag deze man in hun leven wel zitten. Dus toen hij eenmaal was blijven slapen – de seks was stukken beter dan verwacht – ging het snel en op een dag, een jaartje nadat ze elkaar voor het eerst hadden gezien, ging hij, toegejuicht door haar dochter, voor haar op de knieën en zei ze zomaar ‘ja’. De bruiloft was een half jaar later. Een aantal keren had de paniek over het avontuur waarin ze zich gestort had, haar bij de strot gegrepen. Maar het rare geruststellende aan deze man was dat iedereen in haar omgeving, iedereen die haar goed kende en haar alleen maar het beste toewenst, deze man en dit avontuur zag zitten en toejuichte. Snap ik wat ze bedoelt als ze zegt dat ze de andere meningen nodig had om zichzelf ervan te overtuigen dat ze het goede deed?
‘Ai’, zeg ik. Die kwam aan. En bij mezelf denk ik hoeveel engeltjes er op mijn schouders hebben gezeten om deze vrouw op mijn pad te sturen.’
Anna Maria is 48, moeder van een dochter van vijftien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.
