Franska.nl

 

Anna Maria is 48, moeder van een dochter van vijftien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandt haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen. 

 

‘Ze vraagt waarom ik gescheiden ben. Terwijl ze de vraag stelt gaat ze wat meer rechtop zitten en tilt ze haar kin een klein beetje op. Het wordt stil aan de grote tafel. Iedereen kijkt naar me, wachtend op wat er komen gaat. Onwillekeurig ga ik ook rechterop zitten: denk maar niet dat ik me uit mijn tent laat lokken. Ik zeg dat ik niet denk dat ik mijn verhaal wil delen – hier, nu. Dat vindt ze jammer, zegt ze. ‘Want als jullie gezellig met ons gaan skiën zullen we nog wel meer delen, zo’n hele week samen in één huis’, vermoedt ze.  

 

Du moment dat ik haar een hand gaf wist ik dat we niet mee zouden gaan naar dat grote huis in de bergen waar nog wel plek is voor mijn dochter en voor mij. Ik denk dat ik dat zelfs al voor die hand wist en ik denk dat dit absoluut wederzijds was. Vandaar haar vraag, die eigenlijk natuurlijk zo onbehoorlijk als de pest is, wat ik ook zeg nu, hier aan tafel en waardoor de stilte ongemakkelijk wordt. ‘Nou ja zeg!’ zegt ze, en ze leunt weer terug achterover, van mij weg. Ik knik van ‘ja inderdaad’ en ga even verzitten. Verkeerde moment, verkeerde plaats, verkeerde beslissing, verkeerde vrouw. Ik voel me opgelaten en als we weggaan – we zijn de eersten – weet ik dat we over de tong zullen gaan en dat laat me niet koud.

 

Waarom ben ik gescheiden? De vraag blijft maar door mijn hoofd echoën. Hoe simpel kan een vraag zijn? Omdat hij verliefd werd op een ander. Omdat hij aan mij alleen sowieso nooit genoeg had. Omdat zij jonger was, en blond. Omdat hij ons een ingedut stelletje sufferds vond. Omdat de mooiste bloemen aan de rand van het ravijn bloeien en hij iemand wil om samen met hem daarnaartoe te gaan. Omdat hij toe was aan spanning, aan spannende seks, aan nieuw en fris en nog nooit eerder gedaan of geprobeerd maar wel altijd van gedroomd. En wat zegt dat over mij? Ik zeg het hardop tegen mezelf: ‘Wat zegt dat over mij?’ De oude pijn komt weer opzetten. Nee, niet oud. De pijn is niet oud want nog niet verwerkt omdat de rouw nog niet over is wat ook raar zou zijn. Spijt, pijn, verdriet en tranen. Alsof die nooit eens echt opraken, wat ze ook niet doen. 

 

Waarom ben ik gescheiden? Omdat de koek op was. Voor hem. Stel je voor dat ik dat geantwoord had vanavond. Dan was er ongetwijfeld een ‘kom we vragen nog even door’ van gekomen. Waarom was de koek dan op? Voor hem? Ik sta op en loop naar het raam. De straat ligt stilletjes te glinsteren in de natte nacht. Geen taxi, geen fietser, geen skater, niets. Morgen zal ik hem bellen. Morgen zal ik hem zeggen dat we moeten afspreken – wil je met me afspreken? – omdat dit gesprek er nu eenmaal echt moet komen. Morgen! Als ik de trap oploop naar de slaapverdieping voelen mijn kuiten loodzwaar.’

 

Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.