Franska.nl

 

Anna Maria is 47, moeder van een dochter van veertien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandt haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen. 

 

‘Op zondagavond komt ze eindelijk thuis. Hoewel ze er is, is ze er niet bij en zegt ze weinig. Ik vraag het haar wel, of ze het leuk had bij pappa. Ze haalt haar schouders op – ‘ja hoor.’ Ik vraag haar of ze nog iets leuks heeft gedaan. ‘Gaat wel’, zegt ze. Ik wil haar troosten en ik wil dat zij mij troost. Dat ze tegen me zegt dat ik de allerliefste mamma van de wereld ben en dat ik me nooit zorgen hoef te maken dat ik haar kwijtraak omdat dat nooit zal gebeuren. Dat is wat ik wil. 

 

Het duurt tot woensdag eer ze weer een beetje opent. Tot die tijd houdt ze zich voornamelijk op in haar eigen afgesloten wereld. We eten spinazie met aardappelpuree en gesmolten kaas – haar lievelingspotje sinds jaar en dag. Ze vraagt of er appelmoes is en die is er. Ze schept op en eet met haar lepel. Grote happen die ze zonder al te veel kauwen naar binnen schuift. En dan zegt ze dat ze van haar – de nieuwe vriendin van haar vader – met mes en vork moet eten, en weet ik even totaal niet meer wat te zeggen of wat te doen.

 

Uitgillen wat er in mijn binnenste borrelt, namelijk dat dat rotwijf zich niet met mijn kind moet bemoeien? Hoezo met mes en vork moeten eten? 

 

‘At je niet met mes en vork?’ vraag ik dan – ik voel me meteen opgelucht als ik het uitspreek. ‘Toen net even niet’, zegt ze. Altijd wel en toen net even niet. Ze kijkt me vragend aan. Als om te zeggen dat ik nu aan zet ben. Ik kijk naar de spinazie op mijn vork en dan naar haar. Neem nog eerst even een hap om tijd te rekken. En zeg dan dat ik niet vind dat het aan de vriendin van pappa is om haar op te voeden. 

 

Ze vindt haar niet aardig, zegt ze dan. Want ze eist alle aandacht op van pappa en pappa zit daar maar en vindt alles goed. Ze zouden samen een filmpje kijken en dan gaat zij bij pappa op schoot zitten. ‘En ik hang er maar wat bij.’ En dan komen de tranen. Bij ons allebei. Bij haar omdat ze er verdriet van heeft dat ze haar vader moet delen en bij mij omdat ik voor niets zo bang was om haar kwijt te raken aan zijn vriendin. Ik hou haar vast. Heel stevig. Zeg hoeveel ik van haar hou en beloof haar in mijn eindeloze opluchting om met pappa te gaan praten.’

 

 

Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.