‘Ik heb met mezelf afgesproken om te doen alsof het nooit gebeurd is, dat uitstapje naar wat toch al uit zijn tijd is gelopen met mijn ex.
Vriendin M. is honderd procent zeker te vertrouwen in dit soort aangelegenheden, mijn ex kennende is hij ons partijtje vrijen of wat daarvoor door moest gaan alweer lang vergeten omdat seks sowieso niet erg bekijft bij de man, en verder is er niemand die zijn mond voorbij kan praten om de bom, die ik zelf onder mijn lief en mij heb gelegd, ook tot ontploffing te brengen. Ik weet het niet zo goed achteraf, wat me bezielde om zo kritisch te doen over hem en zijn ex en zijn kinderen. Ik weet niet waarom ik zoveel eisen stelde op niks af. Wat ik weet is dat ik ons niet op scherp wil zetten, hem niet wil verspelen. Ik ben namelijk opeens bang dat dit nog weleens een gevalletje ‘as good as it gets’ zou kunnen zijn.
Ik zie ze zat om me heen, de herkansers, of herintreders zo je wilt, die gaandeweg op hun schreden terug moeten komen. De gescheiden vrouwen van middelbare leeftijd of daaromtrent, die eerst heel wat noten op hun zang hadden om uiteindelijk met lege handen achter te blijven en nooit meer aan de man te komen. Ik leef namelijk in de Randstad met een datingmarkt waarop vrouwen zwaar in de meerderheid zijn met maar liefst drie single vrouwen op één man in z’n uppie.
Of ik desperate ben? Bang om over te schieten, alleen oud te worden? Zonder partner op de bruiloft van mijn dochter moeten scharrelen, zo die er ooit mocht komen? Altijd maar weer iets moeten regelen en verzinnen om niet avond na weekend in mijn eentje op de bank – en in bed – te eindigen?
Vannacht bekroop me de gedachte dat ik straks, als de sporen van de overgang definitief onuitwisbaar zijn en mijn lijf definitief nooit meer strak, hooguit nog kans maak bij een weduwnaar op leeftijd die er gezien zijn conservatieve achtergrond op staat om altijd de rekening te voldoen en de deur – ‘het portier’ – van de auto voor me open te houden omdat dat een heer nu eenmaal betaamt. Dat ik dan nooit meer zal zoenen op het biljart, nooit meer versierd zal worden voor één nacht. Niet meer jong zal zijn en me ook niet meer zo zal voelen. En dat ik het daarom zo gek nog niet getroffen heb met mijn lief. Er niet aan moet denken dat hij nooit meer voor ons naar de Franse bakker zal kuieren voor een ontbijtje met z’n tweetjes en dat het voor altijd zal blijven bij dat ene weekend Parijs toen alles aan hem en aan ons perfect was.
Daarom heb ik met mezelf afgesproken om te doen alsof ik nooit ben vreemdgegaan met mijn ex.’
Anna Maria is 49, moeder van een dochter van zestien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.
Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.
