‘Vriendin M. heeft zich laten optrommelen om de perikelen met mijn lief te evalueren, want als het erom spant kun je steevast op haar rekenen.
‘Verwende etterbakken’, vindt ze zijn jongens die blijkbaar bepalen of er ruimte is voor een nieuwe vrouw in hun vaders leven. ‘En die relatie met hun moeder lijkt me ook incestueus.’ Waarmee ze – ‘oké, die was wat kort door de bocht’ – bedoelt dat kinderen alleen maar overdreven ‘protective’ over hun moeder zijn als die blijkbaar niet voor zichzelf kan zorgen. ‘Of als die groen ziet van jaloezie en haar ex geen nieuw geluk in de liefde gunt terwijl ze zelf voor een andere vent haar koffers heeft gepakt.’
En wat zegt dat over mijn kind, dat ook bepaald niet staat te springen als er weer eens een nieuwe verovering door haar pappa wordt voorgesteld? Een totaal ander, niet te vergelijken verhaal, vindt M. Bij de vader van mijn kind struikelen de dames over elkaar heen sinds die eerste – M. blijft haar heel geestig consequent ‘the professional bitch’ noemen – blijkbaar definitief buiten beeld is. Dat kunnen we van mijn lief, voor zover we weten, toch echt niet zeggen. In de eerste plaats werd hij, net als ik, verlaten wat ons al automatisch op een 2-0 voorsprong zet. In de tweede plaats hebben we de minnaars niet aan de lopende band ons hol binnengesleept en aan de kinderen voorgesteld. In de derde plaats klopt dat wat mijn lief en ik samen hebben sowieso wel en al die scharrels van onze exen sowieso niet – ze lacht er haar meest aanstekelijk schaterlach bij – dus moeten onze kinderen, lees: die etterbakken van een jongens van hem, zich gedeisd houden en een beetje meewerken.
Alleen hoe brengen we dat mijn lief aan zijn verstand? Want ervan uitgaande dat hij een groot hart heeft – en dat heeft hij – zal hij het nooit over dat hart kunnen verkrijgen om zijn bloedeigen kinderen te dissen. Dus blijft de vraag hoe we dit aanvliegen. En of we hem zover kunnen krijgen – en willen we dat überhaupt? – dat hij zijn jongens voor het blok gaat zetten omwille van de liefde? En dan is er nog de kwestie van mijn lief en mijn dochter. Gewoon doorpakken, aan elkaar voorstellen en hopen dat goed voorbeeld doet volgen?
Ik geloof opeens helemaal niet meer zo erg in het concept van de vrolijke ‘Brady Bunch’. Ik geloof meer dat al die samengestelde gezinnen een hele hoop gedoe zijn.’
Anna Maria is 49, moeder van een dochter van zestien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.
Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.
