De school­foto’s lijken steeds meer op een heuse foto­shoot

 

Pukkels, vet haar, littekens en rode wangen: alles moet worden (weg)geshopt. Schoolfoto’s zijn niet meer een gezellig middagje “lief kijken” en klikken, nee, het zijn heuse fotoshoots geworden…

 

Schreef ik onlangs nog over twee basisschooljuffen die het helemaal begrepen, nu denk ik dat ik alvast moet gaan schrijven voor de VWS-campagne van 2031: “Hey, het is oké dat je als jezelf op de foto staat.”

 

En dan heb ik het niet over carnavalsfoto’s, maar over schoolfoto’s! Zelfs dáárop schijn je al niet meer als jezelf te mogen staan. Pukkels, vet haar, littekens en rode wangen: alles moet worden (weg)geshopt. Schoolfoto’s zijn niet meer een gezellig middagje “lief kijken” en klikken, nee, het zijn heuse fotoshoots geworden, met outfits, belichting, en attributen alsof je aan een modellenportfolio werkt in plaats van aan een leuke herinnering. Staand voor hippe schermen, springend op trampolines, in vijftien verschillende poses, of op een blok met een schapenvachtje; het schijnt allemaal nodig te zijn om ouders nog over te halen een foto van hun kind te bestellen.

 

Gek, hè?

 

Ik voorzie straks dus ook van die bureaus die kinderen naar de fotoshoots gaan begeleiden. Naast de huiswerkklas en de eindtoetstraining krijgen we dan ook trainingsdagen voor poses, houdingen, lipjes, loopjes, enzovoort. Niks geen kiekjes meer van bonte avonden, want het schoolkamp zoals we dat nu kennen, daar is straks geen tijd meer voor. Daarvoor in de plaats komt het “schoolfoto-trainingskamp”. Bovendien lijk je op die bonte-avondfoto’s veel te veel op jezelf. En dat is niet de bedoeling!

 

Hielprikjes na de geboorte, die schaffen we dan ook af! Daar zou je littekens van kunnen oplopen, en dat is geen gezicht op je blote-voeten-parachutesprong-foto. En die wapperende wangen tijdens je sprong? Die zetten we tot en met groep zeven met een knijper vast op het achterhoofd. In groep acht hoeft dat al niet meer, want daar krijgen ze allemaal een facelift als afscheidscadeau. Staat goed in de docu over de eindmusical!
Gekke tandjes daar hoeven we ons ook geen zorgen meer over te maken, want we trekken het melkgebitje al tijdens de zwangerschap. Dan kunnen direct na de geboorte de beugeltjes erin, en hoeft er vlak voor de schoolfoto alleen nog maar te worden “gewit” om met een stralende glimlach te kunnen worden vastgelegd.  

 

Gaatjes in oren mogen nog wel! Want met oorbellen kun je “statements” maken.

 

 

Wel nog even oefenen op verschillende duckfaces, maar dat kunnen ouders thuis doen. Dat valt tegen die tijd namelijk niet meer onder de gymles, om geld te besparen.  

 

En als het dan allemaal nóg niet lukt, dan huren we iemand in!
Als je werkelijk een spuuglelijk kind hebt, kan er altijd een stand-in voor hem of haar op de klassenfoto gaan. Hoe mooier hoe duurder, maar niemand die het ziet als je alleen de achterkant fotografeert.  
Tsss… Bovenstaande is natuurlijk gekkigheid.

 

Maar de schoolfoto heeft wel steeds vaker de uitstraling van een professionele fotoshoot las ik. En dat is jammer.

 

Want wat is er nou aandoenlijker dan die schattige, scheve bekkies die nog onbevangen (of juist héél angstig) naar de fotograaf kijken? Bovendien krijgt straks niemand meer te horen dat ie zo leuk is opgedroogd. Het kan op een reünie dan alleen nog maar gaan tegenvallen. Ook jammer.

 

Doe mij dus maar die schattige reeks met schoolfoto’s waarop ik mezelf en mijn kinderen steeds mooier zie worden. Onvervangbaar!

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke