Franska.nl

De kwaliteit van een relatie

Qua kwantiteit heb ik waarschijnlijk ingeboet. Maar qua kwaliteit heb ik gewonnen.

 

 

 

Ik zat met mijn kinderen in de zon. Eindelijk. Het was koud en regenachtig geweest en we keken allemaal reikhalzend uit naar de zon, maar vooral ook naar samen. We zien elkaar niet meer iedere dag. Dat heeft te maken met verschillende dingen. We zitten in verschillende levensfases en we wonen in verschillende landen. En daar was veel huivering op gekomen. Vooral om mij heen.

 

Toen ik het besluit nam om naar het buitenland te verhuizen, waren er maar een paar veto-gerechtigden: mijn ouders en mijn kinderen. Als een van hen gezegd had dat ze het niet zagen zitten, had ik het niet gedaan. En gelukkig reageerden ze niet negatief. Daarnaast realiseerde ik me dat mijn verhuizing ook een impact zou hebben op mijn vriendschappen. 

 

Ik had mezelf een jaar gegeven om uit te vogelen of ik het hier fijn zou vinden. En nu, na negen maanden, heb ik meerdere dingen geleerd. Ten eerste hoe fijn ik het hier vind. Ten tweede: dat de echte diepe verbindingen blijven. Sterker nog: dat die misschien wel steviger worden. Ik merk dat het verhuizen naar het buitenland alles op scherper zet. 

 

Vriendschappen die ik erg koesterde blijken te veranderen. Er komen nieuwe vriendschappen bij. Er gaan vriendschappen af. En de intensiteit van het contact verandert. 

 

Het bezoek dat ik hier krijg is anders. Intenser. Terwijl je in Nederland iemand voor een etentje vraagt komen ze hier meteen een paar dagen bij je in huis.. Dat is wel een ander verhaal, maar over het algemeen heel mooi. Er komen andere gesprekken tot stand. Intensiever. Er is meer qualitytime. Of je op een andere manier aan elkaar gecommitteerd bent. 

 

Je merkt elkaars ritme meer, denk ik. Als je bij elkaar op bezoek gaat of samen uit eten, dan zie je elkaar op een bepaald niveau. Maar er is geen ontkomen aan als je met elkaar in een huis verblijft voor een paar dagen. 

 

Dus mijmer ik in de zon, op het terras met mijn kinderen. Ze zijn hier bij mij. We spreken elkaar misschien wel meer dan toen ik nog in Nederland woonde. We bellen meer. We zien elkaar minder vaak, hoewel ik ze altijd zie als ik in Nederland ben. En ze komen dus naar mij. En dan is ons contact intenser. Doelbewuster.

 

Het verhogen van de kwaliteit van je leven gaat denk ik niet om het verhogen van de kwantiteit van een en ander. Meer maar niet beter. Het gaat over de intentie. De toewijding. De moeite die erin wordt gestoken. Een relatie bestaat niet bij gratie van het feit dat hij er is. Hij bestaat bij gratie van de moeite die erin wordt gestoken. Quiet quitting noemen we dat in de relatietherapie, als je ergens geen moeite meer in steekt. En dat is denk ik een grotere doodssteek dan dat je je eigen hart achterna gaat en een groter appél doet op de kwaliteit.