De kunst van het verheugen
Leven in het nu is een kunst die nogal bijdraagt aan geluk.
Hoe ouder ik word hoe beter het me afgaat, maar het is en blijft een van mijn minder ontwikkelde spieren. Ik ben nu eenmaal erg van het terugblikken en vooruitkijken. Dat kan variëren van sudderen in weemoed tot verheugen op wat komen gaat. En dat laatste draagt toch zeker ook bij aan levensgeluk.
Soms is het zelfs noodzakelijk om het nu een beetje te verzachten.
Zo zie ik erg op tegen het moment dat mijn jongste vogeltje het nest gaat verlaten. As we speak zit ze te blokken voor haar eindexamen en als er geen onverwachte obstakels op haar pad komen, wappert over een week of zes de vlag voor ons huis. Aan het einde van de zomer vertrekt mijn kleine meisje dan naar Zuid-Amerika, om Spaans te leren, vrijwilligerswerk te doen en daarna rond te reizen met de mensen die ze onderweg ontmoet. Ik moedig dit avontuur van harte aan en ben trots dat ze de sprong durft te wagen, zo op haar zeventiende, in haar uppie. Maar mens genade, ik zie er niet naar uit haar zo lang te moeten missen. Als ze terugkomt is dat maar voor eventjes want daarna vertrekt ze naar een andere stad, om te gaan studeren. Dat betekent dan dat het nest echt leeg zal zijn, al mijn kinderen zijn dan definitief uitgevlogen.
De gedachte aan die eerste grijze natte herfst zonder haar maakt me nogal somber. Daarom heb ik een plannetje bedacht. Samen met mijn lief en mijn hondje pak ik daags nadat we haar op Schiphol hebben afgezet de auto naar het zuiden. We proberen ons huis voor een maand te verhuren en zoeken in plaats daarvan een onderkomen in de Méditerranée. Daar waar de luchten blauw zijn. Waar het licht is. Waar een dikke trui volstaat, een regenjas overbodig is.
Er zijn een hoop nadelen aan freelance werk maar de grote plus is de vrijheid. Waar ik mijn laptop in de oplader kan stoppen is mijn kantoor. Ik kan schrijven in de vroege ochtend of de late avond. Niemand zal me op mijn vingers tikken als ik tussendoor een wandeling ga maken door het bos of koffie ga drinken in het dorp.
Ik heb een visioen van mijn hondje dat door het glooiende landschap van de Provence huppelt. Van hypermarchés waar ik de lekkerste mayonaise en oesters kan kopen. Van krakend stokbrood en vette croissants. Van het afsluiten van de dag met een glas wijn en een bordje stinkkaas.
Mocht het bevallen, dan kan dit zomaar een nieuwe invulling zijn van ons leven. Dan gaan we hybride werken en leven. Overwinteren.
Alleen al het vooruitzicht dat er niet alleen iets wegvalt als mijn dochter het huis uit gaat maar er ook een klein avontuur voor in de plaats komt is een fijne gedachte. Iets om aan vast te houden.
Ik slurp alle momenten die ik nu nog met mijn dochter als huisgenoot heb op. Maar om iets in het vooruitzicht te kunnen stellen als ze straks aan de andere kant van de wereld het avontuur opzoekt maakt het makkelijker om van dat nu te kunnen genieten.
