De cardioloog
Gisteren moest ik dus op controle vanwege de operatie die ik vier januari heb gehad. De wachttijd viel mee. Hooguit een minuut of twintig te laat. Maar iets anders viel me dan weer tegen.
Gisteren had ik dus die controle-afspraak. Natuurlijk wist ik vooraf precies hoe het zou gaan. Heb ik altijd. Zit altijd te verzinnen hoe dingen zullen gaan. Maar zo gaat het dan toch weer niet. Helaas.
Het begon jaren geleden heel beangstigend, dat gedoe met m’n hart. Zelfs een keer afgevoerd in een ambulance, waarbij ik de mensen vriendelijk verzocht heb de sirene te bewaren tot we buiten het dorp zouden zijn.
Best eng eerlijk gezegd, iets aan je hart. Brr. Heb je er maar één van. Dankzij de cardioloog was ik uiteindelijk niet meer bang. Want wat ik had is wel heel vervelend, maar niet gevaarlijk of levensbedreigend. En een ablatie-operatie kan het verhelpen, alleen heeft die een wachtlijst van twaalf weken. Nou, dat lange wachten doen ze niet als het te gevaarlijk is. Dus ik was m’n angst kwijt.
Een van de hamvragen was of ik nog wel op vakantie kon. De huisarts vond dat ik beter in Zeeuws Vlaanderen kon gaan fietsen of zo, want naar Italië leek hem een slecht plan. Ik kon beter in de buurt van deskundige hulp blijven. M’n cardioloog wilde dan nog wel een hartig woordje met m’n huisarts wisselen, want, vertelde hij: ’Ik ben namelijk zelf half Italiaan.’ En dus geen kwaad woord over Italiaanse ziekenhuizen. Hoezo zijn ze daar niet deskundig?
Goed, vier januari die ablatie gehad, gisteren de controle. Eerst een hartfilmpje en bloeddrukmeting. 141/78. Is goed, zei de verpleegkundige. Moet onder 140/90 zijn. Had ik natuurlijk onderweg naar het ziekenhuis een zooitje dropies naar binnen zitten werken. Dom. ‘Hoe oud ben je nu eigenlijk?’ appt zus. Ik: ‘Altijd jong van geest gebleven ;-)’ (En ad rem, dat vergat ik erbij te appen.)
Voor het hartfilmpje moet je helemaal stil liggen. Moeten ze niet de hele tijd tegen me gaan kletsen, dan praat ik terug. Maakt sowieso niet uit want ik heb een Kardia. Duur maar wel handig. Maak je zo je eigen ECG. Zo heeft de cardioloog kunnen zien hoe het zat met die ritmestoornissen van mij. Want zo’n aanval krijg je natuurlijk nooit als je op je afspraak komt.
Daarom had ik ook weer twee uitdraaien bij me. Nou, de uitslag is dat het goed is, dus ik stelde dat ik dan wel met alle pillen kon stoppen. Mooi niet. Niet met de bloedverdunners en cholesterolpillen. Omdat ik in risicofactor één zit. Shit. Die zag ik niet aankomen. En dat komt voornamelijk omdat ik vrouw ben. Sorry, zei hij er nog bij. Ben je vijfenzestig, dan zit je meteen in risicofactor twee. Lekker dan. Overkomt je gewoon. En dit hartritmegedoe schijnt ook nog gewoon terug te kunnen komen. Moet je weer geopereerd worden. En dat ik sinds de operatie last van m’n been heb, daar had ik mee langs moeten komen. Nu een echo. En levenslang onder controle. Ik dacht serieus dat dit een afscheidsafspraak was.
Grrr… wordt vervolgd dus
Maar het goede nieuws is dat het goed nieuws is. Dat zag ik wel aankomen: operatie geslaagd. Alleen nog even dat been, want daar is waarschijnlijk toch iets misgegaan.
Door: Franska
