Franska.nl

‘De buren hebben met opzet mijn mooie tuin kapotgemaakt’

 

 

Als Hetty na een weekje vakantie thuiskomt weet ze niet wat ze ziet als ze haar gordijnen opendoet.

 

 

‘Ik kijk naar buiten en zie de druppels op de ramen naar beneden glijden. Na de mooie warme dagen van mijn vakantie kan het me niet zoveel schelen dat het hier weer regent. Groeizaam weer, zou mijn moeder zeggen. Goed voor de plantjes in de tuin. En dat is wel nodig ook, als ik naar de ravage kijk tegen de linkerkant van de schutting, de afscheiding tussen mijn tuin en die van de buren. Ik kan wel janken als ik naar de gaten kijk in mijn mooie haag en alle losse takjes die in de borders zijn blijven liggen. De prille voorjaarsbloemen zijn vertrapt en ook het nestje waar een vogeltje haar eitjes aan het uitbroeden was ligt er verlaten bij. Met veel geweld is het kapotgemaakt door mijn buren.

 

Eerlijk gezegd vond ik het maar vreemde types toen ze vorig jaar naast me kwamen wonen. Ze kwamen zich niet eens voorstellen en daarom ben ik na een paar dagen zelf maar eens naar ze toe gegaan om gedag te zeggen. Een jong stel met een klein jongetje dat hele dagen op de crèche zit. Ergens begrijp ik het wel, want de huizen waar ik woon zijn de afgelopen jaren flink in waarde gestegen dus blijkbaar moeten ze allebei fulltime aan de slag om de hypotheek te kunnen betalen. Ik werd niet echt hartelijk ontvangen want de buurvrouw liet me gewoon bij de voordeur staan. Een van de eerste dingen die ze vroeg was of ik misschien op mijn sokken zou willen lopen omdat haar zoontje last had van het geklik van mijn hakken. Dat vond ik wel bijzonder, want ik draag door een aandoening aan mijn voet geen hakken, maar schoenen met zachte zolen. Toen ik haar dat uitlegde keek ze me alleen maar met gefronste wenkbrauwen aan en zei ze verder niets. Uiteindelijk ben ik maar weer naar mijn eigen huis gegaan, maar ik vond het wel heel gek.

 

De afgelopen weken werd ik iedere nacht wakker van het gehuil van mijn buurjongetje. Meestal rond een uur of drie hoorde ik hem aan de andere kant van de muur van mijn slaapkamer. Het begon heel zachtjes maar na verloop van tijd hoorde ik hem steeds harder gillen. Toen ik er bij de buren naar vroeg zeiden ze dat hij de indrukken van de dag probeert te verwerken en dat ze hem in zijn slaap niet kunnen bereiken. Het is echt heel naar om te horen hoe verdrietig dat ventje is. Bovendien sliep ik sindsdien ook heel slecht omdat ik er ook door in mijn slaap gestoord werd. Ik hoopte maar dat het niet al te lang ging duren, want ik begon echt wel te merken dat ik niet goed uitgerust was.

 

Daarom was ik heel blij toen een vriendin vroeg of ik zin had om een weekje met haar naar de Canarische Eilanden te gaan. Dat betekende niet alleen lekker zonnig en warm weer, maar ook dat ik eindelijk weer eens een paar dagen ongestoord zou kunnen slapen. Ik vroeg aan de buurvrouw of ze tijdens mijn afwezigheid een beetje op mijn huis zou willen letten, want er wordt hier in de buurt vaak ingebroken. Gelukkig vond ze dat prima en toen vroeg ze me of ze een stukje van de haag die tegen mijn kant van de schutting opklimt mochten snoeien. Ik zei dat ik dat natuurlijk geen probleem vond. Als ze last had van de takken die tussen de planken van de schutting door hun tuin in groeien, dan moest ze die natuurlijk gewoon weghalen.

 

Het was een gezellige vakantie, maar van het fijne gevoel is nu helemaal niets meer over. Want toen ik de ochtend na thuiskomst de gordijnen opendeed zag ik tot mijn afgrijzen hoe mijn mooie haag van klimop was toegetakeld. Er zaten grote gaten in waar het dorre bruine blad zichtbaar was. Tot op de planken van de schutting was het groen met grof geweld weggesnoeid. Ik begreep er helemaal niets van. Omdat het een doordeweekse dag was en de buren naar hun werk waren kon ik pas ’s avonds aan hen vragen waarom ze dit in godsnaam gedaan hadden. Ik zat me er de hele dag over op te winden en toen ik hun voordeur eindelijk open hoorde gaan ging ik direct naar ze toe.

 

Blijkbaar kwam het haar niet uit want de buurvrouw stond met een huilend kind op haar arm, maar ik wilde niet wachten om op een later moment terug te komen. Want ik was woest, dit was zo niet nodig en waarom dachten de buren dat ze zomaar in mijn tuin konden snoeien. ‘Je zei zelf dat het goed was hoor,’ snauwde de buurvrouw. ‘We hebben last van dat overhangend groen en daarom vroegen we of we het dan maar zelf weg konden halen, want jij doet het niet.’ Ik was sprakeloos over zoveel onredelijkheid. Wat een idiote actie.

 

Omdat er met haar geen normaal gesprek te voeren was omdat het buurjongetje steeds harder ging huilen, ben ik maar omgedraaid en terug naar huis gelopen. Met een bezem veegde ik in de achtertuin de laatste losse bladeren op een hoop. De borders zal ik opnieuw moeten aanplanten want de broze bloemen zijn echt helemaal kapotgetrapt. De haag met klimop zal de komende maanden wel weer herstellen, maar mijn relatie met de buren is wat mij betreft voorgoed kapot.’