Ik hoop dat ik je morgen niet zie lopen. Dat ik je ook de dagen en weken daarna niet meer tegenkom. Omdat je weer naar school of naar je werk gaat. Omdat je het leven weer weet te omarmen, zonder stress en dwang. Gewoon zoals het komt…
Daar loopt ze weer
De afgelopen maanden zie ik haar bijna iedere dag lopen op de dijk. Een jonge vrouw van in de twintig. Ze is altijd alleen.
Meestal heb je een koptelefoon op je hoofd en kijk je in het oneindige. Met een blik die zegt dat we je niet mogen storen. Ik verbaas me dat je iedere dag op dat tijdstip zo’n groot stuk gaat lopen. Andere jonge vrouwen van jouw leeftijd zitten dan op hun werk of gaan naar school. Ik weet dat je ziek bent. Maar dat is niet aan je te zien.
Van een andere moeder uit de buurt hoorde ik dat ze zich zo’n zorgen om je maakt. We stonden niet over je te roddelen, want ze meende het oprecht. Ze vertelde me dat je een eetstoornis hebt. Misschien dat je daarom zo vaak moet wandelen van jezelf? Hoe eenzaam moet het zijn dat je dagelijks een eind moet lopen. Door weer en wind. Want je gaat ook als het hard waait en regent. Dan zie ik je langs mijn huis gaan, diep weggedoken in je capuchon. Met je koptelefoon op. Helemaal alleen en afgesloten van de buitenwereld.
Iedere keer als ik je zie vraag ik me af wat er toch met je gebeurd is. Dat je zo de strijd aan bent gegaan met eten. Dat je die controle zoekt en die niet meer los kan laten. Zoals zoveel vrouwen van jouw leeftijd die in het keurslijf van het ideaalbeeld gevangen zitten. De sociale media bepalen je cupmaat en je heupomtrek. En als je dan niet sterk genoeg in je schoenen staat, laat je je misschien zomaar meeslepen. Moet je iedere dag dat enorme stuk lopen van jezelf.
Ben je inmiddels zo afgesloten van de buitenwereld dat je er alleen voor staat? Weliswaar met je ouders, je zus en je broer om je heen, maar verder met weinig vrienden die wat met je kunnen ondernemen. De ziekte bepaalt tenslotte wat je op een dag mag eten. En vooral wat niet. Ga je daarom ook niet meer naar school of naar je werk?
Ik vind het iedere keer als we elkaar passeren zo verdrietig om te zien hoe de mooiste jaren van jouw leven zo tussen je vingers doorglippen. Want je zou nu juist zo onbezorgd moeten zijn. Als je ouder wordt, is het leven namelijk al ingewikkeld genoeg.
