Franska.nl

Code geel, code oranje

 

Hoe vaak hoor je dat niet tegenwoordig? Krijg jij er ook af en toe de hik van? Vroeger…

 

Je wordt natuurlijk meteen voor bejaard uitgemaakt als je zegt dat je de hik krijgt van steeds die code geel- en code oranje-meldingen. Dingen als ‘het wordt een onstuimige week’ en meer van dat soort schrikaanjagende meldingen krijg je om de haverklap om je oren. Hoe deden we dat vroeger dan? Als je om negen uur op je werk moest zijn, dan was je gewoon om negen uur op je werk. Niks excuses vanwege het weer.

 

Hoewel…

 

Dat ging ook weer niet voor iedereen op. Wel voor mij natuurlijk, want ik ben als brave uitslover geboren. Op dinsdag veertien januari 1980 (als ik het goed heb) kwam ik keurig op tijd op het station van Breda. De trein ook, maar het was verdacht stil op dat station. Niemand te zien, de trein was ook vrijwel leeg. Ik heb zeker vijf keer m’n horloge gecheckt of ik niet een uur te vroeg was. Maar het was toch echt 7.42 uur.

 

Nog een wonder dat ik op tijd was, want onderweg naar het station was ik van m’n fiets gevallen. Ik begreep meteen hoe dat kwam. De avond tevoren zat m’n man te schaken in ons stamcafé en ik was mee. Dat trok je op die leeftijd nog, op een doordeweekse avond vrolijk naar het café, laat naar bed en de volgende dag zo fris als een hoentje weer aan de slag.

 

Ik bedacht die avond dat ik weleens een keer Berenburg kon proberen. Nou, dat vond ik dus lekker. Erg lekker. Dus ik probeerde er nog een aantal. Jong en lichtelijk onbezonnen, hè? Als ik maar wel op tijd op m’n werk was de volgende ochtend.

 

Dat lukte natuurlijk.

 

Alleen was daar niemand te bekennen. Nogal merkwaardig. Van de eerste collega’s die zo’n anderhalf uur later binnendruppelden, hoorde ik dat het in heel het land gigantisch aan het ijzelen was. Daardoor was ik dus van m’n fiets gevallen, begreep ik toen. Helemaal niet van de Berenburg. En nooit iets over code geel of oranje of zelfs rood gehoord. Bussen bleken niet te rijden. Die had ik niet nodig, ik hoefde alleen de fiets, de trein en in Utrecht de benenwagen, dus tja, dan merk je ook niets, zeker niet als je nog wat licht in je hoofd bent blijkbaar. Alle collega’s waren later van huis gegaan, hadden de bus niet kunnen nemen en waren schuifelend over straat gegaan.

 

De baas vroeg me of ik iets gedronken had de avond tevoren. Ik ontkende in alle toonaarden. Later bedacht ik dat er natuurlijk nog een gigantische alcoholkegel om me heen hing.

 

O o o… niet lachen. Je bent zelf ook jong geweest toch? Uiteraard stukken verstandiger dan ik, ik verwacht niet anders van je.

 

Code geel, code oranje…

 

Er schijnt een leuk Japans gezegde te zijn: ‘Als je alles gelooft wat je leest, moet je misschien niet meer lezen.’

 

Behalve Franska.nl dan natuurlijk, hahaha.

 

Liefs en een fijne week,

Franska

 

PS. Berenburg heb ik nooit meer aangeraakt.