Charlotte denkt dat haar schoondochter het echt wel goed bedoelt
‘Maar hier kregen mijn man en ik het Spaans benauwd van’
‘Toen onze schoondochter belde om te vragen wanneer ze langs konden komen omdat ze heel leuk nieuws hadden, dachten wij stiekem aan heel iets anders. In ieder geval hadden we nooit kunnen bedenken dat zij en onze zoon als verrassing een appartement hadden gekocht in hetzelfde gebouw als waar wij wonen. We snapten het ook niet erg. Onze zoon is opgegroeid in dit appartementengebouw en we hadden nooit het idee dat hij het hier zo fantastisch had gevonden dat hij notabene tien jaar nadat hij uitvloog weer op het nest terug zou keren. Mijn man en ik reageerden dan ook nogal lauwtjes en dachten allebei hetzelfde, namelijk dat het van ons niet echt hoeft om je zoon en zijn vrouw als buren te hebben. Wat meer afstand leek ons gezonder.
De ergste schok kwam toen onze schoondochter glunderend uit de doeken deed wat de échte reden van hun move was. ‘Later,’ zei ze. ‘Als jullie nog wat ouder zijn en het op een dag niet meer zonder hulp kunnen stellen, zal die taak op ons neerkomen. Het leek ons handig om daar alvast een beetje op voor te sorteren.’ Mijn man en ik stonden met een mond vol tanden. Wij hulpbehoevend? We waren nog maar net pensioengerechtigd en liepen het Pieterpad nog! En mochten we al ooit om hulp verlegen komen te zitten, dan passen we daar zelf echt wel een mouw aan en zullen we er nooit van uitgaan dan onze zoon, ons enig kind, zijn leven op onze behoeftes inricht. Blij waren we dan ook allesbehalve. Wel benauwd over zoveel betutteling en bemoeizucht.
Toen ze eenmaal hun intrek hadden genomen in ons gebouw kwam op een dag een buurvrouw naar me toe. Ik had maar mooi geboft met die schoondochter van me, zei ze. Het had haar diep ontroerd dat ze zo met mij en mijn man begaan was dat ze nu al rekening hield met de mogelijkheid dat ze ooit voor ons zou moeten zorgen. Het was een beetje de druppel die de emmer deed overlopen. We konden niet meer om een gesprek heen, want dit ging ons echt te ver. Onze zoon snapte dat wel. Onze schoondochter lachte het weg. Als het later ooit zo ver zou komen zouden we er ongetwijfeld anders over denken, zei ze. En daarmee was de kous voor haar af.
Een half jaar geleden zijn onze zoon en zij gescheiden. Onze zoon had zich net zo verstikt gevoeld door de goede bedoelingen en bemoeienissen van zijn vrouw als wij. Hij was het gesprek echt wel met haar aangegaan en had haar onomwonden voorgehouden dat ze hem kwijt zou raken als ze voor hem bleef denken en zijn leven voor hem bleef uitstippelen. Net als bij ons had ze al zijn bedenkingen en bezwaren weggewuifd. Dat dit alleen maar uit goede bedoelingen is, durven wij te betwijfelen.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
Door: Redactie Franska.nl
