‘Ik zou haar geld kunnen lenen. En toch doe ik dat niet.’
‘Ze leefde altijd op grote voet, mijn vriendin die You Only Live Once als levensmotto heeft. Als wij nadachten over een nieuwe bekleding voor onze oude bank, richtte zij haar huis nog maar eens helemaal opnieuw in, en als wij Frankrijk al een hele belevenis vonden voor de zomervakantie, was voor haar Amerika nog maar net ver genoeg. Meestal kon ze zich haar goede leven veroorloven, want ze kon als zzp’er echt klappers maken. En als de opdrachten even uitbleven, gaf ze gewoon wat extra gas en haalde ze binnen no time weer genoeg werk binnen om zich iets leuks te kunnen permitteren, zoals ze dat altijd zegt.
Totdat corona kwam, haar opdrachten van de ene op de andere dag helemaal ophielden en er ook geen enkel zicht meer was op nieuwe opdrachtgevers. Had ze dan helemaal geen reserves? Amper, zei ze. Na drie maanden was de bodem bereikt, maar zodra de eerste versoepelingen een feit waren, gloorde er weer licht aan haar horizon en pakte ze haar oude leventje op alsof er nooit iets aan de hand was geweest en er ook nooit meer iets mis zou kunnen gaan. We waarschuwden haar nog wel. Wat als er weer een lockdown zou komen? Zou ze daar niet zoveel mogelijk geld voor opzijzetten in plaats van weer alles erdoorheen te draaien?
De tweede lockdown raakte haar nog harder dan de eerste en weer was ze na een paar maanden platzak. Ze leende wat geld van haar moeder en klopte bij ons aan toen ze zei dat ze echt geen rooie cent meer had. Ze kon haar hypotheek en haar energierekening niet meer betalen en boodschappen doen om eten te kopen zou weldra ook niet meer kunnen. We hebben het er samen heel serieus over gehad, mijn man en ik. En uiteindelijk besloten dat we haar geen geld gaan lenen. Met duizend euro is zij immers niet geholpen, een dergelijk bedrag zouden we haar desnoods hebben geschonken. Hier gaat het om duizenden euro’s, en los van de vraag of we dat geld vrij kunnen maken, willen we het niet eens proberen. We zijn namelijk heel erg bang dat het niet terugkomt of dat we er jarenlang om moeten soebatten.
Omdat we wel iets voor haar willen doen hebben we haar aangeboden dat ze bij ons kan komen eten wanneer ze maar wil. Eerst zei ze dat ze het begreep en dat ze nog wel verder zou kijken of ze iemand kon vinden die haar kon helpen. Maar inmiddels merken we dat onze beslissing wel degelijk een wissel heeft getrokken op onze vriendschap. Dat vinden we oprecht jammer. Toch blijven we bij ons besluit om haar geen geld te lenen.’
Cara’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
