Bibberdebibber
La Dolce Vita, dat is Italia!. Dan zou je toch denken, altijd mooi weer, altijd warmer dan hier, altijd buiten eten. Lekker lang licht. Niente van dat al. Het heeft even geduurd, maar ik begrijp nu waarom er zoveel mooie wollen truitjes en dekentjes gemaakt worden in Italië. Ik hoorde laatst van Adje dat het bij haar -10 was geweest. Midden in het land! Dus niet in de hoge sneeuwbergen ofzo. Gewoon op een plek waarvan je weleens denkt dat je daar fijn kunt overwinteren. Ancora una volta non. (alweer niet) Als je voor het weer naar Italië gaat, kun je lelijk bedrogen uitkomen. Heb ik al net iets te vaak ervaren. Van giga hagelstenen begin september, tot ongelofelijke donderklappen en dagenlang aanhoudende regen aan de kust. En ook nog eens op een zonnige dag, volledig doorweekt van een 12 kilometer lange wandeling in Toscane terugkomen. Omdat het net begint te storten als je halverwege bent. Dan heeft teruggaan ook geen zin meer.
Bordje fagioli, glaasje vino rosso
We liepen die dag toevallig een stukje van de route, waar een crossfietsrace langskwam. Nou denken wij Ollanders dat bij zulke festijnen een beetje nattigheid, modder en regen niet uitmaakt. Maar dat geldt niet voor Italiaantjes hoor. Die pakken meteen hun mobieltje en laten zich met fiets en al door een busje ophalen. Met opspattende modder richting het dichtstbijzijnde restaurant. Waar wij dan een uur later druipend en onder de modder nog net een minitafeltje konden krijgen. Dekentje over de benen en lekker aan de fagioli. Toscaners worden vaak mangia-fagioli genoemd. (bonen-eters). Beetje gestoofd wild zwijn er achteraan, polenta erbij… en ineens herinner je je weer waarom ze het over La Dolce Vita hebben. Weer of geen weer, je kunt genieten. Als je maar in Italië zit. Achter een bord. Glaasje rood ernaast.
Salute!
Door Franska. Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
