Ben ik nou al zo afgestompt?
Ik verbaas me er in ieder geval over dat ik antwoord krijg, dus kun je nagaan.
Ik had het haar in strikt vertrouwen verteld, want hoewel ik het kwijt moest omdat ik ermee zat, schaamde ik me er ook voor. “Blijft dit tussen ons?” had ik nog eens gevraagd. “Je kent me toch!” luidde haar antwoord. Maar nog geen week later viel ze door de mand. Ze versprak zich toen we elkaar aan de telefoon hadden en ze praatte er snel overheen in de hoop dat ik het niet gehoord had. Het gekke was dat het kwartje inderdaad pas viel nadat we hadden opgehangen.
Ik liep er nog even mee rond, maar des te langer ik bleef lopen, des te bozer ik werd. En zo toetste ik haar nummer in, klaar om vol in de aanval te gaan.
Ik kreeg haar voicemail, belde even later nogmaals, kreeg weer de voicemail en stuurde toen een appje: “Wat flik jij me nou? We zouden dit toch tussen ons houden?” Rekende ik er nu op dat ik antwoord zou krijgen? Of ben ik al zo afgestompt dat ik het normaal ben gaan vinden om heel vaak géén antwoord te krijgen als ik een app heb gestuurd? Dat ze de ‘gelezen-vinkjes’ van haar WhatsApp heeft uitgezet, wil in haar geval in ieder geval niet zeggen dat ze niet nog steeds constant op haar telefoon zit, want reken maar dat ze dat doet. En inderdaad belde ze een minuut of wat later terug met excuses en nog meer excuses die ik stuk voor stuk heb aanvaard.
Was ik nou verbaasd dat er nog gewoon gereageerd werd op mijn app? Want hoe vaak overkomt het me dat ik iets stuur en er nooit meer iets op terug hoor – of zo veel later dat ik niet eens meer weet waar het over ging? Hoe gewoon ben ik het gaan vinden dat – en nu klink ik vast heel oud – vooral jonge mensen met het grootste gemak van de wereld stilvallen en afhaken als hen dat beter uitkomt?
“Fijn dat je belde,” zeg ik tegen mijn vriendin. “Ja zeg! Zou het niet gek zijn om niet te reageren?” Dat zou het zeker. En toch gebeurt dat maar al te vaak. Zo vaak dat ik het, als ik niet oppas, nog normaal ga vinden ook. En dat terwijl ik geleerd heb dat het dat niet is.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
